Dexaven

1. Co to jest lek Dexaven i w jakim celu się go stosuje

Roztwór do wstrzykiwań Dexaven zawiera fosforan deksametazonu, w postaci dobrze
rozpuszczalnego w wodzie i płynach ustrojowych sodu fosforanu deksametazonu.
Deksametazon jest syntetycznym glikokortykosteroidem (rodzaj hormonu kory nadnerczy). Wywiera
bardzo silne i długotrwałe działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne i immunosupresyjne,
natomiast pozbawiony jest działania mineralokortykoidowego (hormonalnego wpływu na składniki
mineralne organizmu).

Wskazania do stosowania:
- Leczenie ostrych stanów zagrożenia życia wymagających podania glikokortykosteroidów
  (m.in. wstrząs o różnej etiologii, obrzęk mózgu, obrzęk krtani i strun głosowych, ostre
  odczyny uczuleniowe, ciężkie stany spastyczne oskrzeli, tj. stan astmatyczny, dychawica
  oskrzelowa w przebiegu zakażenia, przewlekły nieżyt oskrzeli, przełomy w chorobie
  Addisona).
- Sytuacje kliniczne wymagające zastosowania glikokortykosteroidów celem leczenia i (lub)
  łagodzenia objawów choroby podstawowej lub jej powikłań.
- Profilaktyka nudności i wymiotów indukowanych chemio- lub radioterapią oraz innych
  działań niepożądanych i powikłań związanych z prowadzoną terapią przeciwnowotworową,
  którym można zapobiec lub złagodzić poprzez podanie glikokortykosteroidów.
- Profilaktyka i leczenie powikłań zabiegów chirurgicznych, w tym głównie nudności i
  wymiotów, którym można zapobiec lub złagodzić poprzez podanie glikokortykosteroidów.
- Dexaven jest stosowany w leczeniu COVID-19 u pacjentów dorosłych i młodzieży (w wieku
  12 lat i starszych o masie ciała wynoszącej co najmniej 40 kg) wymagających tlenoterapii.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Dexaven

Kiedy nie stosować leku Dexaven:
- jeśli pacjent ma uczulenie na deksametazon lub inne kortykosteroidy lub którykolwiek z pozostałych
  składników tego leku (wymienionych w punkcie 6);
- jeśli pacjent ma układowe zakażenia, o ile nie jest stosowane leczenie przeciwzakażeniowe;
- domięśniowo, jeśli pacjent ma samoistną plamicę małopłytkową;
- dostawowo, w przypadkach gdy u pacjenta występuje:
- zakażenie w obrębie lub w bezpośrednim sąsiedztwie stawu, wymagające leczenia,
- bakteryjne zapalenie stawów,
- niestabilność stawów wymagająca leczenia,
- skaza krwotoczna (samoistna lub spowodowana przez leki przeciwzakrzepowe),
- zwapnienie okołostawowe,
- pozanaczyniowa martwica kości,
- zerwanie ścięgna,
- staw Charcota.
- nasiękowo bez dodatkowego leczenia przyczynowego w przypadku występowania zakażeń w
  miejscu podania.

W ostrych, groźnych dla życia stanach nie ma żadnych przeciwwskazań do zastosowania leku
Dexaven, zwłaszcza jeśli przewiduje się stosowanie go przez krótki czas (24 – 36 godzin).

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Nie należy przerywać przyjmowania jakichkolwiek innych leków z grupy steroidów, chyba że zalecił
tak lekarz.

Deksametazonu nie należy podawać w chorobie COVID-19 u pacjentów, którzy nie wymagają
podawania tlenu lub wentylacji mechanicznej, ze względu na brak korzyści terapeutycznych i ryzyko
pogorszenia stanu zdrowia w tej grupie pacjentów.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Dexaven należy omówić to z lekarzem, farmaceutą lub
pielęgniarką.
Ogólne środki ostrożności dotyczące stosowania leków z grupy steroidów w określonych chorobach,
maskowaniu zakażeń, jednocześnie stosowanych leków itp. zgodnie z aktualnymi zaleceniami.

Lek może być zastosowany tylko w sposób i w dawkach określonych przez lekarza.

Podczas stosowania leku Dexaven mogą wystąpić zaburzenia psychiczne od euforii, bezsenności,
zmiany nastroju i osobowości, ciężkiej depresji do objawów psychotycznych. Należy
poinformować lekarza o występujących w przeszłości lub występujących u członków najbliższej
rodziny: chwiejności emocjonalnej, skłonnościach psychotycznych lub przebytych chorobach, takich
jak depresja lub zespół maniakalno-depresyjny. Objawy towarzyszące tym stanom mogą nasilić się
pod wpływem leku Dexaven.

Glikokortykosteroidy mogą maskować pewne objawy zapalenia i podczas ich stosowania może dojść
do rozwoju nowych zakażeń. Podczas stosowania glikokortykosteroidów może wystąpić
zmniejszona odporność organizmu i trudności z lokalizacją zakażenia.

W okresie przyjmowania leku nie należy się szczepić, ponieważ reakcje immunologiczne są osłabione
i może być zaburzone wytwarzanie przeciwciał.

Należy poinformować lekarza o przebytych chorobach infekcyjnych, takich jak ospa wietrzna, odra i
otrzymanych szczepieniach oraz w przypadku narażenia na którąkolwiek z wymienionych chorób.
W czasie stosowania deksametazonu należy unikać narażenia na choroby wirusowe (ospa,
odra), szczególnie jeśli nie przebyto tych chorób w przeszłości.

W okresie przyjmowania leku należy przeprowadzać częstą kontrolę kliniczną stanu zdrowia
pacjentów w następujących przypadkach:
- zakażenie ropne;
- aktywny lub utajony wrzód trawienny;
- osteoporoza (szczególnie u kobiet w okresie pomenopauzalnym);
- nadciśnienie tętnicze;
- zastoinowa niewydolność krążenia;
- cukrzyca;
- trwająca lub przebyta ciężka psychoza maniakalno – depresyjna (zwłaszcza przebyta psychoza
  posteroidowa);
- przebyta gruźlica;
- jaskra (również jeżeli choroba występuje w rodzinie);
- uszkodzenie lub marskość wątroby;
- niewydolność nerek;
- padaczka;
- owrzodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego;
- świeża anastomoza jelitowa;
- predyspozycja do zakrzepowego zapalenia żył;
- wrzodziejące zapalenie jelita grubego;
- uchyłkowatość jelit;
- miastenia (szybkie zmęczenie i osłabienie mięśni szkieletowych);
- opryszczka oka zagrażająca perforacją rogówki;
- niedoczynność tarczycy.

Po podaniu leku Dexaven mogą wystąpić ciężkie reakcje uczuleniowe, takie jak obrzęk głośni,
pokrzywka, skurcz oskrzeli, szczególnie u pacjentów, u których reakcje uczuleniowe występowały
w przeszłości.

Podanie dostawowe leku Dexaven zwiększa ryzyko zakażeń stawów. Przedłużone i powtarzane
stosowanie glikokortykosteroidów w obrębie obciążonych stawów może prowadzić do
pogorszenia zmian degeneracyjnych stawów. Jedną z możliwych przyczyn jest przeciążenie objętego
chorobą stawu po ustąpieniu bólu lub innych objawów.

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub
ostatnio, również tych, które wydawane są bez recepty.
Niektóre leki mogą nasilić działanie Dexavenu i lekarz może chcieć uważnie monitorować stan
pacjenta przyjmującego takie leki (w tym niektóre leki na HIV: rytonawir, kobicystat).
Jeśli u pacjenta wystąpi nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy skontaktować się z
lekarzem.

Należy zwrócić się do lekarza, jeśli u pacjenta występują objawy zespołu rozpadu guza, takie jak
skurcze mięśni, osłabienie mięśni, splątanie, zaburzenia widzenia lub utrata wzroku oraz płytki
oddech, w przypadku gdy pacjent ma nowotwór układu krwiotwórczego.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku Dexaven u dzieci.

Należy uważnie obserwować wzrost i rozwój dzieci w trakcie długotrwałego stosowania
glikokortykosteroidów.

Dostępne dane wskazują na występowanie długotrwałych zdarzeń niepożądanych wpływających na
rozwój neurologiczny wcześniaków z przewlekłą chorobą płuc po rozpoczęciu wczesnego
leczenia (<96 godzin) w dawce początkowej 0,25 mg/kg masy ciała dwa razy na dobę.

Działania niepożądane występujące po zastosowaniu glikokortykosteroidów mogą mieć cięższy
przebieg u osób w podeszłym wieku, szczególnie dotyczy to osteoporozy, nadciśnienia tętniczego,
hipokaliemii, cukrzycy, podatności na infekcje i ścieńczenia skóry.

Lek Dexaven zawiera siarczyn sodu i może rzadko powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i

skurcz oskrzeli.

Lek Dexaven zawiera 0,1 mg chlorku benzalkoniowego w każdym 1 ml produktu co odpowiada 0,1

mg/ml w produkcie Dexaven 4 mg/ml i 0,2 mg/2 ml w produkcie Dexaven 8 mg/2ml.

Lek Dexaven zawiera sód. Zawartość sodu wynosi około 4 mg/1 ml ampułkę (Dexaven 4 mg/ml) i

około 8 mg/ 2 ml ampułkę (Dexaven 8 mg/2 ml).

Lek Dexaven a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta
obecnie lub ostatnio a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

W razie konieczności zastosowania deksametazonu w postaci wstrzyknięć w ostrych, groźnych dla
życia stanach, zwłaszcza jeśli przewiduje się podawanie leku przez krótki czas, interakcje z innymi
lekami nie są brane pod uwagę.
Jeżeli deksametazon stosuje się długotrwale, działanie stosowanych równocześnie innych leków może
być osłabione lub nasilone.

Przyspieszenie metabolizmu deksametazonu i jednocześnie zmniejszenie jego działania leczniczego
może wystąpić przy równoczesnym stosowaniu:
- fenobarbitalu (lek nasenny);
- ryfampicyny (lek przeciwgruźliczy);
- ryfambutyny (lek bakteriobójczy);
- karbamazepiny (lek stosowany w leczeniu padaczki);
- fenylobutazonu (lek o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym);
- fenytoiny (lek przeciwdrgawkowy i przeciwarytmiczny);
- prymidonu (lek stosowany w leczeniu padaczki);
- aminoglutetimidu (lek stosowany w leczeniu przeciwnowotworowym);
- efedryny (składnik leków na przeziębienie).

Siła działania deksametazonu może być zwiększona przez równoczesne stosowanie:
- estrogenów (żeńskie hormony płciowe);
- doustnych środków antykoncepcyjnych;
- produktów leczniczych zawierających substancje hamujące CYP3A4, takie jak ketokonazol i
  itrakonazol (leki stosowane w leczeniu grzybicy).

Deksametazon zwiększa:
- utratę potasu, przy jednoczesnym stosowaniu z acetazolamidem (lek stosowany m.in. w leczeniu
  jaskry, padaczki), karbenoksolonem (lek stosowany w leczeniu choroby wrzodowej) lekami
  moczopędnymi (diuretykami) oraz lekami przeczyszczającymi;
- toksyczność równocześnie stosowanych glikozydów nasercowych;
- ryzyko występowania obrzęków przy jednoczesnym stosowaniu steroidów anabolicznych;
- działanie niepożądane niesteroidowych leków przeciwzapalnych, a zwłaszcza ich wpływ na
  przewód pokarmowy;
- klirens nerkowy salicylanów.

Deksametazon zmniejsza:
- stężenie niesteroidowych leków przeciwzapalnych w surowicy, tym samym zmniejszając ich
  skuteczność;
- reakcje organizmu na szczepionki i anatoksyny, poprzez hamowanie czynności układu
  immunologicznego;
- o połowę stężenia prazykwantelu (leku stosowanego w leczeniu zakażeń pasożytniczych) w osoczu.
  Deksametazon zmniejsza (rzadziej nasila) działanie pochodnych kumaryny (doustne leki
  przeciwzakrzepowe), co wymaga odpowiedniej zmiany ich dawkowania.

Po stosowaniu kortykosteroidów z protyreliną, zwiększenie poziomu TSH po podaniu protyreliny
może być obniżone.

Fluorochinolony (jedna z grup antybiotyków) mogą zwiększać ryzyko dolegliwości ze strony ścięgien.

Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć
dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki
przeważa nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Noworodki urodzone przez matki, które podczas
ciąży otrzymywały znaczne dawki deksametazonu, powinny pozostawać pod obserwacją ze względu
na ryzyko wystąpienia niedoczynności kory nadnerczy.

Karmienie piersią

Glikokortykosteroidy przenikają do mleka matki i mogą upośledzać wzrost, endogenną produkcję
glikokortykosteroidów i wywołać inne działania niepożądane u noworodków i niemowląt. Zaleca się
zaprzestanie karmienia piersią w okresie przyjmowania leku.

Płodność

Brak danych dotyczących wpływu deksametazonu na płodność u ludzi.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Dexaven nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
i obsługiwania maszyn.

3. Jak stosować lek Dexaven

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. Lekarz zadecyduje, jak długo należy
przyjmować deksametazon. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.

Lek podawany jest we wstrzyknięciu dożylnym, domięśniowym lub we wlewie drogą dożylną.
Podanie domięśniowe powinno być głębokie, do dużej masy mięśni. Lek może być również podawany
nasiękowo lub dostawowo. Wstrzyknięcie należy wykonywać powoli.
Bezpośrednio przed podaniem we wlewie zawartość ampułki rozcieńcza się izotonicznym roztworem
chlorku sodu (0,9%) lub roztworem glukozy 5%.

Konieczne jest uwzględnienie dodatkowej zawartości sodu wchodzącego w skład rozcieńczalnika.

Czas trwania leczenia zależy od wskazań i jest określany przez lekarza.

Lekarz w zależności od nasilenia choroby, reakcji pacjenta na leczenie oraz szczególnych sytuacji (np.
stres u pacjenta), ustali dla każdego pacjenta indywidualny schemat leczenia, którego należy
ściśle przestrzegać.

Zwykle dawki początkowe są większe. Po uzyskaniu pożądanego działania leczniczego dawkę
zmniejsza się, aż do ustalenia najmniejszej dawki umożliwiającej utrzymanie korzystnego działania
leczniczego, lub aż do odstawienia leku.

Dorośli
O ile nie przepisano inaczej, zalecana dawka wynosi od 4 do 16 mg/dobę; wyjątkowo do 32 mg/dobę.
Zazwyczaj, jednorazowa dawka wynosi 4 do 8 mg.
W razie potrzeby dawkę można powtarzać w odpowiednich odstępach, kilka razy w ciągu doby.
Jednakże w nagłych sytuacjach zagrażających życiu (np. wstrząs anafilaktyczny, ostry atak astmy)
mogą być potrzebne znacznie większe dawki.

Leczenie obrzęku mózgu: należy stosować dawkę 10 mg dożylnie, a następnie 4 mg domięśniowo co
6 godzin, aż do ustąpienia objawów. Odpowiedź uzyskuje się zwykle w ciągu 12 – 24 godzin.
Następnie, po 2 – 4 dniach dawkowanie może zostać zmniejszone, a po 5 – 7 dniach stopniowo
zakończone.

Do stosowania w leczeniu Covid-19

W leczeniu choroby COVID-19 należy stosować dawkę 6 mg na dobę, dożylnie, do 10 dni.

U młodzieży (w wieku 12 lat lub starszej) zaleca się podawanie dożylnie 6 mg raz na dobę przez okres
do 10 dni.

Leczenie polegające na miejscowym podaniu nasiękowym i wstrzyknięciu zazwyczaj wymaga
podania dawki od 4 do 8 mg. Dawka 2 mg jest wystarczająca w przypadku wstrzyknięcia do
małych stawów.

W profilaktyce nudności i wymiotów indukowanych chemio- lub radioterapią oraz innych działań
niepożądanych i powikłań związanych z prowadzoną terapią przeciwnowotworową optymalna dawka
deksametazonu nie została ustalona. Zazwyczaj stosuje się od 8 do 20 mg dożylnie przed podaniem
chemioterapii. W niektórych przypadkach dodatkowa dawka dożylna lub doustna deksametazonu była
podawana po 24-72 h. Lek należy stosować zgodnie z dawkowaniem określonym w protokołach
chemioterapii.

W profilaktyce i leczeniu powikłań zabiegów chirurgicznych, w tym głównie nudności i wymiotów
rekomendowana dawka wynosi od 4 do 5 mg deksametazonu podanego dożylnie. Dawkowanie ustali
lekarz w zależności od stanu pacjenta.

Stosowanie u dzieci i młodzieży
Wymagania dotyczące dawkowania są zmienne i mogą być zmieniane w zależności od
indywidualnych potrzeb pacjenta. Zazwyczaj od 0,2 do 0,4 mg/kg masy ciała na dobę.

Po długotrwałym stosowaniu, lek należy odstawiać powoli.

Stosowanie leku u osób w podeszłym wieku

Działania niepożądane występujące po zastosowaniu glikokortykosteroidów mogą mieć cięższy
przebieg u osób w podeszłym wieku, szczególnie dotyczy to pacjentów, u których występuje
osteoporoza, nadciśnienie tętnicze, hipokaliemia, cukrzyca, podatność na infekcje i ścieńczenia skóry.
Aby uniknąć reakcji zagrażających życiu, należy otoczyć takich pacjentów szczególną opieką.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Dexaven

W przypadku zastosowania większej niż zalecana dawki leku należy niezwłocznie zwrócić się do
lekarza.

Pominięcie zastosowania leku Dexaven

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Przerwanie stosowania leku Dexaven

Lek należy zawsze stosować zgodnie ze schematem zaleconym przez lekarza. Nie wolno przerywać
stosowania leku Dexaven bez konsultacji z lekarzem, gdyż nagłe przerwanie leczenia może
stanowić zagrożenie życia.

Nie należy przerywać podawania ogólnoustrojowych kortykosteroidów u pacjentów, którzy są już
leczeni ogólnoustrojowymi (doustnymi) kortykosteroidami z innych powodów (np. pacjenci z
przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP)), ale nie wymagają suplementacji tlenem.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się
do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Lek zastosowany krótkotrwale jest dobrze tolerowany i mało jest prawdopodobne wystąpienie działań
niepożądanych, które zgłaszano podczas długotrwałego leczenia.
Zawsze jednak należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia działań niepożądanych
spowodowanych stosowaniem glikokortykosteroidów.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: jałowa martwica głowy kości udowej i ramiennej,
osłabienie mięśni, miopatia posteroidowa, utrata masy mięśniowej, osteoporoza, samoistne złamania
łącznie z kompresyjnymi złamaniami kręgosłupa i patologicznymi złamaniami kości długich.

Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, utrata łaknienia, która może spowodować zmniejszenie
masy ciała, zwiększony apetyt, który może doprowadzić do zwiększenia masy ciała, biegunka lub
zaparcia, wzdęcie brzucha, podrażnienie żołądka i zapalenie przełyku z owrzodzeniami, wrzód
żołądka z możliwością perforacji i krwawienia, perforacja jelita cienkiego i grubego, w szczególności
w zapalnych chorobach jelit, zapalenie trzustki.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: zaburzone gojenie się ran, ścieńczenie skóry, która staje się
wrażliwa i podatna na uszkodzenia, wybroczyny i wylewy krwawe, rumień na twarzy, rozstępy
skórne, hirsutyzm (nadmierne owłosienie typu męskiego u kobiet), wykwity trądzikopodobne,
zmniejszenie reaktywności w testach skórnych, reakcje nadwrażliwości takie jak: alergiczne zapalenie
skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy.
Leczenie glikokortykosteroidami podawanymi pozajelitowo powoduje hipo- lub hiperpigmentację
(zmniejszenie lub zwiększenie zabarwienia skóry), bliznowacenie, stwardnienia w obrębie skóry,
zmniejszenie odczuwania bólu, zanik skóry lub tkanki podskórnej i ropnie jałowe w miejscu podania.

Zaburzenia układu nerwowego: napady drgawek, zapalenie nerwów, parestezje, po odstawieniu
glikokortykosteroidu może dojść do zwiększenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego z tarczą zastoinową
(rzekomy guz mózgu).

Zaburzenia endokrynologiczne: zaburzenia miesiączkowania, objawy zespołu Cushinga, zahamowanie
wzrostu u dzieci, wtórne zahamowanie czynności osi przysadkowo – nadnerczowej, zmniejszenie
tolerancji węglowodanów, ujawnienie się utajonej cukrzycy i wzrost zapotrzebowania na insulinę lub
doustne leki przeciwcukrzycowe u chorych na cukrzycę.

Zaburzenia oka: zwiększone ciśnienie śródgałkowe, jaskra wtórna, wytrzeszcz, uszkodzenie nerwu
wzrokowego, zaćma podtorebkowa tylnej części soczewki, zaburzenia widzenia, utrata wzroku,
nieostre widzenie, zaostrzenie choroby wirusowej i grzybiczej oka.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: ujemny bilans azotowy spowodowany nasilonym
katabolizmem białek, retencja sodu, retencja płynów, utrata potasu, alkaloza hipokaliemiczna,
hipokalcemia.

Zaburzenia psychiczne: zawroty i bóle głowy, omamy, psychozy, euforia, zmiany nastroju, objawy
rzekomego guza mózgu spowodowane zwiększeniem ciśnienia wewnątrzczaszkowego i wystąpieniem
tarczy zastoinowej.

Zaburzenia naczyniowe: zakrzepy z zatorami, zatory tłuszczowe, hipercholesterolemia, przyspieszona
miażdżyca naczyń, martwicze zapalenie naczyń, zakrzepowe zapalenie żył.

Zaburzenia serca: arytmie lub zmiany EKG związane z niedoborem potasu, omdlenia, nasilenie
nadciśnienia tętniczego, pęknięcie serca jako konsekwencja niedawno przebytego zawału serca, nagłe
zatrzymanie krążenia, zastoinowa niewydolność krążenia, nadciśnienie tętnicze.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: leukocytoza, małopłytkowość, limfopenia.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: nasilenie lub maskowanie objawów zakażenia,
bezsenność, reakcje anafilaktyczne, pieczenie i mrowienie, które mogą wystąpić po dożylnym podaniu
glikokortykosteroidów.

Zespół z odstawienia
Występuje po nagłym odstawieniu deksametazonu po długotrwałym stosowaniu. Spowodowany jest
ostrą niewydolnością nadnerczy i może powodować zagrożenie życia. W zespole z odstawienia mogą
również wystąpić: bóle mięśniowe, bóle stawów, gorączka, zapalenie śluzówki nosa, zapalenie
spojówek, bolesne guzki skóry i utrata masy ciała.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pielęgniarce.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Dexaven

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu
ochrony przed światłem.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku po: Termin
ważności. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić
środowisko.

Po rozcieńczeniu w płynach infuzyjnych (patrz pkt. 6.6 charakterystyki) wykazano stabilność
chemiczną i fizyczną przez 24 godziny w temperaturze 25 stopni C. Z przyczyn mikrobiologicznych
produkt należy zużyć natychmiast, chyba że metoda otwierania/rozcieńczania zapobiega możliwości
zanieczyszczenia drobnoustrojami. Jeśli produkt nie zostanie zużyty natychmiast, za czas i warunki
przechowywania odpowiada użytkownik.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Dexaven
- Substancją czynną leku jest deksametazonu fosforan (w postaci deksametazonu sodu fosforanu).
  1 ml roztworu zawiera 4 mg deksametazonu fosforanu.
- Pozostałe składniki to: benzalkoniowy chlorek, disodu edetynian, sodu siarczyn, disodu fosforan
  dwunastowodny, sodu diwodorofosforan dwuwodny, woda do wstrzykiwań, azot.

Jak wygląda lek Dexaven i co zawiera opakowanie

Dexaven to bezbarwny lub jasnożółty, przezroczysty roztwór.

Opakowanie leku to: ampułki ze szkła oranżowego w tekturowym pudełku.
5 ampułek po 1 ml
10 ampułek po 1 ml
10 ampułek po 2 ml

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny

Bausch Health Ireland Limited
3013 Lake Drive
Citywest Business Campus
Dublin 24, D24PPT3
Irlandia

Wytwórca

Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne Jelfa S.A.
58-500 Jelenia Góra, ul. Wincentego Pola 21

Data ostatniej aktualizacji ulotki: