Cordarone

1. Co to jest Cordarone i w jakim celu się go stosuje

Lek Cordarone występuje w postaci roztworu do wstrzykiwań i zawiera substancję czynną
amiodaronu chlorowodorek. Amiodaron jest silnym lekiem przeciwarytmicznym stosowanym
w leczeniu niemiarowego bicia serca.

Amiodaron podaje się dożylnie w sytuacjach, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku
lub gdy podawanie doustne leku nie jest możliwe.

Stosuje się go w leczeniu groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca:
- zaburzeń rytmu w przebiegu zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a
- migotań i trzepotań przedsionków, napadowych tachyarytmii nadkomorowych: częstoskurczów
  nadkomorowych i węzłowych, gdy inne leki nie mogą być zastosowane
- komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór), gdy inne leki
  przeciwarytmiczne są nieskuteczne.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem Cordarone

Kiedy nie stosować Cordarone:

- jeśli pacjent ma uczulenie na jod, amiodaron lub którykolwiek z pozostałych składników tego
  leku (wymienionych w punkcie 6);
  W razie wystąpienia objawów uczulenia tj. swędząca wysypka, trudności z przełykaniem
  i oddychaniem lub obrzęk warg, twarzy, gardła i języka, należy natychmiast skontaktować się
  z lekarzem;
- u pacjentów z chorobami serca: bradykardią zatokową, blokiem zatokowo-przedsionkowym
  i zespołem chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem
  (ryzyko zahamowania czynności węzła);
- u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia, z wyjątkiem osób z
  wszczepionym stymulatorem;
- u pacjentów z blokiem dwu- lub trójwiązkowym z wyjątkiem osób z wszczepionym
  rozrusznikiem serca lub założonym tymczasowym układem stymulacyjnym;
- jednocześnie z lekami, które mogą powodować zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca - typu
  torsade de pointes (patrz: Cordarone a inne leki);
- jeśli pacjent ma chorobę tarczycy;
- jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią;
- w razie zapaści krążeniowej, ciężkiego niedociśnienia tętniczego;
- w razie ciężkiej niewydolności układu oddechowego;
- u pacjenta z kardiomiopatią zastoinową lub niewydolnością serca.

Powyższe przeciwwskazania nie mają zastosowania, jeśli amiodaron jest stosowany na oddziale
intensywnej terapii w resuscytacji krążeniowo-oddechowej nagłego zatrzymania krążenia w
przebiegu migotania komór, gdy defibrylacja nie jest skuteczna.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Cordarone należy podawać w postaci dożylnej wyłącznie na oddziale intensywnej terapii,
gdzie stan kliniczny pacjenta jest stale kontrolowany (zapis EKG, wartości ciśnienia
tętniczego).

- Lek Cordarone powoduje zmiany w zapisie EKG – nie świadczy to jednak o zatruciu lekiem.
- Lek Cordarone może wywoływać zaburzenia rytmu serca lub powodować pogorszenie leczonych
  zaburzeń rytmu serca zwłaszcza w rezultacie interakcji z niektórymi lekami (patrz: Cordarone a
  inne leki i punkt 4) i (lub) w przypadku zaburzeń elektrolitowych (zmniejszenia stężenia jonów
  potasu i (lub) magnezu we krwi). Nie należy dopuszczać do powstania zbyt niskiego stężenia
  potasu w organizmie (hipokaliemii) oraz uzupełniać niedobór.
- Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie leku Cordarone z następującymi lekami: leki
  beta-adrenolityczne, antagoniści kanału wapniowego zmniejszające czynność serca (werapamil,
  diltiazem), leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię (patrz Cordarone a inne
  leki).
- Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Cordarone należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą,
  jeśli pacjent obecnie przyjmuje lek zawierający sofosbuwir, stosowany w leczeniu wirusowego
  zapalenia wątroby typu C, ponieważ może to spowodować zagrażające życiu spowolnienie pracy
  serca. Lekarz może rozważyć alternatywne metody leczenia. Jeśli konieczne jest leczenie
  amiodaronem i sofosbuwirem, wymagane może być dodatkowe monitorowanie pracy serca.
- Należy natychmiast powiadomić lekarza, jeśli pacjent przyjmuje lek zawierający sofosbuwir,
  stosowany w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C i jeśli w trakcie leczenia wystąpią:
   • wolna lub nieregularna praca serca lub zaburzenia rytmu serca,
   • duszność lub pogorszenie istniejącej duszności,
   • ból w klatce piersiowej,
   • zawroty głowy,
   • kołatanie serca,
   • stan bliski omdleniu lub omdlenie.
- Lek Cordarone może powodować wystąpienie śródmiąższowego zapalenia płuc. Objawia się ono
  dusznościami oraz kaszlem bez odkrztuszania. W razie podejrzenia wystąpienia śródmiąższowego
  zapalenia płuc u pacjenta, lekarz wykona badanie radiologiczne klatki piersiowej i rozważy dalsze
  leczenie lekiem Cordarone, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc zwykle ustępuje, jeżeli
  terapia lekiem zostanie szybko zakończona. Lekarz rozważy też leczenie kortykosteroidami.
- Bardzo rzadko obserwowano występowanie ciężkich powikłań oddechowych, czasami
  prowadzących do śmierci, zwykle w okresie bezpośrednio po zabiegu operacyjnym (patrz
  Cordarone a inne leki i punkt 4).
- Przed zabiegiem operacyjnym anestezjolog musi być poinformowany o tym, że pacjentowi
  podano lek Cordarone.
- Podczas stosowania leku Cordarone oraz w ciągu 24 godzin od jego podania mogą wystąpić ostre
  lub przewlekłe zaburzenia czynności wątroby prowadzące niekiedy do zgonu. Dlatego od
  początku terapii lekarz będzie regularnie zlecał badania czynności wątroby (określenie aktywności
  aminotransferaz we krwi). W razie wystąpienia zaburzeń czynności wątroby lekarz rozważy
  zmniejszenie dawki leku lub przerwanie leczenia.
- Należy natychmiast przerwać leczenie lekiem Cordarone, jeśli podczas jego stosowania pojawią
  się ciężkie reakcje skórne (np. postępująca wysypka z pęcherzami lub zmiany na błonach
  śluzowych, gorączka i bóle stawowe, ciężka gwałtownie przebiegająca choroba objawiająca się
  pękającymi olbrzymimi pęcherzami podnaskórkowymi, rozległymi nadżerkami na skórze,
  spełzaniem dużych płatów naskórka oraz gorączką – patrz też punkt 4). Objawy te mogą zagrażać
  życiu pacjenta.
- W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub pogorszenia widzenia należy niezwłocznie
  przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka. W przypadku
  stwierdzenia uszkodzenia i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego konieczne jest odstawienie leku
  Cordarone ze względu na ryzyko utraty wzroku.
- W celu uniknięcia niepożądanego działania w miejscu podania, lek Cordarone podaje się poprzez
  dostęp do żył centralnych.
- Jeśli pacjent znajduje się na liście oczekujących na przeszczep serca, lekarz prowadzący może
  zmienić rodzaj leczenia przed przeszczepem. Wynika to z faktu, że przyjmowanie amiodaronu
  przed przeszczepem serca zwiększa ryzyko wystąpienia zagrażającego życiu powikłania
  (pierwotna dysfunkcja przeszczepu), w którym przeszczepione serce przestaje pracować
  prawidłowo w ciągu pierwszych 24 godzin po operacji.

Cordarone a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub
ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.

Nie wolno stosować leku Cordarone jednocześnie z lekami mogącymi spowodować zagrażające
życiu zaburzenia rytmu serca (typu torsade de pointes). Do tych leków należą:
- leki stosowane w leczeniu arytmii (nierównego bicia serca): chinidyna, dyzopiramid,
  prokainamid, sotalol, bretylium, beprydyl,
- podawane dożylnie erytromycyna (antybiotyk), kotrimoksazol (lek przeciwzakaźny) lub lek
  pierwotniakobójczy - pentamidyna,
- leki przeciwpsychotyczne, takie jak: chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd,
  haloperydol, amisulpiryd, sertindol,
- niektóre leki stosowane w innych chorobach psychicznych: preparaty litu
  i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, amitryptylina,
- niektóre leki przeciwhistaminowe stosowane w leczeniu uczulenia: terfenadyna, astemizol,
  mizolastyna,
- leki przeciw malarii: chinina, chlorochina, meflochina, halofantryna,
- lek stosowany w leczeniu zaburzeń krążenia mózgowego, zawrotów głowy, szumu
  w uszach, zaburzeń pamięci i uczenia się, zwłaszcza w podeszłym wieku - winkamina,
- leki neuroleptyczne,
- lek stosowany w leczeniu opóźnionego opróżniania żołądka - cyzapryd.

Nie zaleca się stosowania leku Cordarone jednocześnie z:
- fluorochinolonami - lekami przeciw zakażeniom: cyprofloksacyną, ofloksacyną,
  lewofloksacyną,
- lekami beta-adrenolitycznymi - stosowanymi w chorobach serca np. propranololem,
- lekami z grupy antagonistów kanałów wapniowych spowalniających rytm serca -
  stosowanymi w dusznicy bolesnej (choroba serca) lub w nadciśnieniu tętniczym (za duże
  ciśnienie krwi): werapamilem, diltiazemem,
- lekami przeciwwirusowymi stosowanymi w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby
  typu C, np. sofosbuwirem, daklataswirem, symeprewirem czy ledipaswirem, ze względu na
  ryzyko spowolnienia pracy serca (bradykardia),
- niektórymi lekami przeczyszczającymi (stosowanymi w leczeniu zaparć) wywołującymi za
  małe stężenie potasu we krwi: bisakodylem, senesem,
- lekami obniżającymi stężenie cholesterolu – statynami, np. symwastatyną, atorwastatyną,
  lowastatyną.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania następujących leków jednocześnie
z Cordarone:
- leki moczopędne, np. furosemid,
- leki przeciwzapalne - kortykosteroidy stosowane ogólnoustrojowo, np. hydrokortyzon,
  prednizolon,
- tetrakozaktyd – lek stosowany do badania pewnych zaburzeń hormonalnych,
- lek przeciwgrzybiczy - amfoterycyna B podawana dożylnie,
- środki stosowane w znieczuleniu ogólnym lub duże stężenie tlenu podawane podczas
  zabiegów operacyjnych (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności w punkcie 2 i punkt 4).
  Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu leku
  Cordarone,
- fenytoina – stosowana w leczeniu napadów padaczkowych: należy prowadzić ścisłą
  obserwację pacjenta i natychmiast po wystąpieniu objawów przedawkowania zmniejszyć
  dawkę fenytoiny i oznaczyć stężenie fenytoiny w osoczu,
- glikozyd naparstnicy np. digoksyna – stosowana w chorobach serca: lekarz zleci
  przeprowadzanie badań stężenia digoksyny w osoczu oraz wykonanie badania EKG
  i zmieni dawkę glikozydu naparstnicy; pacjenta należy obserwować pod kątem wystąpienia
  objawów zatrucia glikozydami naparstnicy,
- leki przeciwzakrzepowe – warfaryna, dabigatran: konieczne będzie regularne badanie
  krzepnięcia krwi, aby dostosować doustne dawki leków przeciwzakrzepowych, zarówno
  podczas leczenia jak i po zakończeniu leczenia lekiem Cordarone; może być konieczne
  dostosowanie dawki dabigatranu,
- leki zapobiegające odrzuceniu przeszczepu - cyklosporyna, takrolimus i syrolimus,
- flekainid – stosowany w leczeniu arytmii: leczenie będzie prowadzone pod ścisłą kontrolą
  lekarską; lekarz zmieni dawkę flekainidu,
- fentanyl – silny lek przeciwbólowy,
- lidokaina – środek znieczulający,
- syldenafil – stosowany w leczeniu impotencji,
- midazolam – stosowany w stanach lękowych i w celu uspokojenia przed zabiegami
  operacyjnymi,
- triazolam – stosowany w bezsenności,
- dihydroergotamina i ergotamina – leki przeciwmigrenowe,
- kolchicyna – stosowana w leczeniu ostrych napadów dny moczanowej.

Cordarone z jedzeniem i piciem

Zaleca się unikanie spożywania soku z grejpfruta podczas leczenia lekiem Cordarone.

Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć
dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża

Ze względu na wpływ Cordarone na tarczycę płodu, stosowanie leku w okresie ciąży jest
przeciwwskazane. Przed zastosowaniem leku należy poradzić się lekarza.

Karmienie piersią

Stosowanie leku Cordarone w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Przed zastosowaniem
leku należy poradzić się lekarza.

Płodność

Brak danych dotyczących wpływu amiodaronu na płodność u ludzi.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Na podstawie danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania amiodaronu, lek nie powoduje
ograniczenia zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Cordarone zawiera alkohol benzylowy

Cordarone zawiera 60 mg alkoholu benzylowego w jednej ampułce (co odpowiada 20 mg/ml) jako
środek konserwujący.
Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne.
Podawanie alkoholu benzylowego małym dzieciom wiąże się z ryzykiem ciężkich działań
niepożądanych w tym zaburzeń oddychania (tzw. ”gasping syndrome”).
Tego leku nie należy podawać noworodkom (do 4 tygodnia życia) bez zalecenia lekarza.
Tego leku nie należy podawać małym dzieciom (w wieku poniżej 3 lat) dłużej niż przez tydzień
bez zalecenia lekarza lub farmaceuty.
Kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinny skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą
przed zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się w ich
organizmie i powodować działania niepożądane (tzw. kwasicę metaboliczną).
Pacjenci z chorobami wątroby lub nerek powinni skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą przed
zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się w ich organizmie
i powodować działania niepożądane (tzw. kwasicę metaboliczną).

3. Jak stosować Cordarone

Lek podaje lekarz lub pielęgniarka zgodnie z zaleceniem lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić
się do lekarza.

Lek należy podawać dożylnie stale kontrolując stan pacjenta (zapis EKG, pomiary ciśnienia
tętniczego).
Lek Cordarone przed podaniem pacjentowi jest rozcieńczany.
Lekarz dobiera odpowiednią wielkość dawki dla każdego pacjenta w zależności od masy ciała
i schorzenia.

Zazwyczaj stosuje się następujące dawkowanie:

Dorośli:
Infuzja dożylna
Dawka nasycająca: 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% roztworu glukozy w infuzji trwającej od
20 minut do 2 godzin. Infuzję można powtarzać 2 do 3 razy na dobę. Szybkość infuzji należy
ustalić w oparciu o uzyskany efekt działania leku.

Dawka podtrzymująca: 10-20 mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg/24 godziny do dawki
1200 mg/24 godziny) w infuzji w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni.

Gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt terapeutyczny, lekarz zaleci jednoczesne
podawanie doustne leku zawierającego amiodaron w zwykłej dawce nasycającej (3 x 200 mg na
dobę). Dawkę podawaną dożylnie zmniejsza się stopniowo.

W stanach nagłych stosuje się 150-300 mg amiodaronu w 10-20 ml 5% roztworu glukozy w
powolnym, trwającym co najmniej 3 minuty wstrzyknięciu.
Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeżeli w
pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg). Jeżeli konieczne
jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w formie infuzji dożylnej.

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa
W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór
opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg) amiodaronu, rozcieńczając
odpowiednią objętość roztworu leku Cordarone w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się we
wstrzyknięciu dożylnym. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć
podanie dodatkowej dożylnej dawki amiodaronu w wysokości 150 mg (lub 2,5 mg/kg).

Nie należy mieszać innych leków z lekiem Cordarone w tej samej strzykawce.
Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny.

W przypadku wrażenia, że działanie leku Cordarone jest za mocne lub za słabe, należy zwrócić
się do lekarza.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma szczegółowych danych dotyczących dawkowania u osób w podeszłym wieku.
U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować szczególne środki ostrożności.

Stosowanie u dzieci i młodzieży

Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków podawanych dożylnie, zawierających alkohol
benzylowy, u dzieci w wieku poniżej 3 lat (patrz także ”Cordarone zawiera alkohol benzylowy”).

Zastosowanie większej niż zalecana dawki Cordarone

Ponieważ lek będzie podawany pacjentowi podczas pobytu w szpitalu, jest mało prawdopodobne aby
zastosowano zbyt małą lub zbyt dużą dawkę leku, jeśli jednak pacjent będzie miał jakiekolwiek
wątpliwości powinien poinformować o nich lekarza lub pielęgniarkę.

Pominięcie zastosowania Cordarone

Lek stosowany w lecznictwie zamkniętym.

Przerwanie stosowania Cordarone

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się
do lekarza lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy zaprzestać stosowania Cordarone i niezwłocznie zasięgnąć porady medycznej w razie
wystąpienia:
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- obrzęku Quinckego - ciężkiej reakcji uczuleniowej powodującej obrzęk w obrębie twarzy,
  trudności w oddychaniu i przełykaniu;
- reakcji skórnej zagrażającej życiu charakteryzującej się występowaniem wysypki, pęcherzy,
  złuszczaniem się skóry i bólem [toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), zespół
  Stevensa-Johnsona (SJS), pęcherzowe zapalenie skóry, reakcja polekowa z eozynofilią i
  objawami uogólnionymi (DRESS)].
- nieregularnego bicia serca, może to być objawem zagrażającej życiu arytmii typu torsade de
  pointes (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności oraz Cordarone i inne leki w punkcie 2);
- niewyraźnego widzenia lub pogorszenia widzenia; mogą to być objawy uszkodzenia nerwu
  wzrokowego, które może prowadzić do utraty wzroku (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności
  w punkcie 2);
- widzenie, słyszenie lub odczuwanie rzeczy, których nie ma (omamy);
- może wystąpić większa niż zwykle liczba zakażeń. Może to być spowodowane zmniejszeniem
  liczby białych krwinek (neutropenia);
- znaczne zmniejszenie liczby białych krwinek, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia
  zakażeń (agranulocytoza).

Bardzo rzadko (występuje rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
- wstrząsu anafilaktycznego (zespół objawów klinicznych, gdy autoregulacyjne mechanizmy
  ustroju nie są w stanie zapewnić prawidłowego przepływu krwi przez ważne dla życia narządy
  i tkanki, spowodowany gwałtownie przebiegającą reakcją uczuleniową) objawiającego się
  splątaniem, osłabieniem, omdleniem
- zawrotów głowy, zmęczenia i krótkiego oddechu; mogą to być objawy znacznego zwolnienia
  rytmu serca, zatrzymania czynności węzła zatokowego, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem
  czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku, wystąpienie nowego
  typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszenie istniejących zaburzeń rytmu serca, czasami
  z zatrzymaniem akcji serca;
- zażółcenia oczu i skóry (żółtaczki), bólów brzucha, utraty apetytu, zmęczenia, gorączki, dużej
  aktywności aminotransferaz w badaniach krwi; są to objawy zagrażającego życiu ostrego
  zaburzenia czynności wątroby lub niewydolności wątroby;
- duszności i kaszlu bez odkrztuszania; mogą to być objawy zagrażającego życiu
  śródmiąższowego zapalenia płuc lub zwłóknienia płuc (patrz Ostrzeżenia i środki ostrożności
  w punkcie 2) lub wystąpienia skurczu oskrzeli i (lub) bezdechu w przypadku ciężkiej
  niewydolności oddechowej i zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową;
- bólu głowy nasilającego się rano lub po wysiłku, nudności, drgawek, omdlenia, zaburzeń
  widzenia lub dezorientacji, mogą to być objawy zaburzeń czynności mózgu z powodu
  zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego (rzekomy guz mózgu).

Pozostałe działania niepożądane leku Cordarone mogą wystąpić z następującą częstością:
Często (występuje u 1 do 10 na 100 pacjentów):
- zwolnienie rytmu serca, zazwyczaj umiarkowane;
- reakcje w miejscu podania leku, takie jak: ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie krwi,
  naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki
  łącznej, zakażenie, zmiany zabarwienia skóry;
- obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, zwykle umiarkowane i przemijające, objawiające się
  zawrotami głowy, dezorientacją i omdleniem. Donoszono o przypadkach ciężkiego
  niedociśnienia tętniczego lub zapaści naczyniowej w następstwie przedawkowania leku lub
  zbyt szybkiego podania leku;
- swędząca czerwona wysypka (wyprysk);
- zmniejszenie popędu seksualnego.

Bardzo rzadko (występuje rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
- złe samopoczucie, uczucie dezorientacji lub słabości, nudności (mdłości), utrata apetytu,
  drażliwość. Może to oznaczać chorobę zwaną „zespołem nieadekwatnego wydzielania
  hormonu antydiuretycznego (SIADH)”;
- nudności;
- zwiększenie aktywności aminotransferaz uwidocznione w badaniach krwi, które jest zwykle
  umiarkowanie nasilone (1,5 do 3 razy powyżej górnej granicy normy), występujące na
  początku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po
  zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie;
- bóle głowy;
- pocenie się;
- nagłe zaczerwienienie twarzy.

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- bóle pleców;
- pokrzywka;
- nadczynność tarczycy objawiająca się pobudzeniem, zmniejszeniem masy ciała, zwiększoną
  potliwością;
- nagłe zapalenie trzustki lub ostre zapalenie trzustki;
- zmniejszenie libido;
- majaczenie (w tym splątanie), halucynacje;
- zagrażające życiu powikłanie po przeszczepie serca (pierwotna dysfunkcja przeszczepu),
  w którym przeszczepione serce przestaje działać prawidłowo (patrz Ostrzeżenia i środki
  ostrożności w punkcie 2).

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać Cordarone

Lek przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku po: „EXP”. Termin
ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera Cordarone

- Substancją czynną leku jest amiodaronu chlorowodorek
  1 ampułka zawiera 150 mg amiodaronu chlorowodorku
- Pozostałe składniki to:
  alkohol benzylowy,
  polisorbat 80,
  woda do wstrzykiwań.

Jak wygląda Cordarone i co zawiera opakowanie

Opakowanie zawiera 6 ampułek po 3 ml.

Podmiot odpowiedzialny:

Sanofi-Aventis France
82, Avenue Raspail
Gentilly, 94250
Francja

Wytwórca:

Sanofi-Winthrop Industrie
1, rue de la Vierge
33440 Ambares
Francja

Delpharm Dijon
6 boulevard de l`Europe
21800 Quetigny
Francja

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do przedstawiciela podmiotu
odpowiedzialnego w Polsce:

Sanofi-Aventis Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
tel.: +48 22 280 00 00

Data ostatniej aktualizacji ulotki: grudzień 2021

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:

W celu uzyskania pełnej informacji o leku należy zapoznać się z Charakterystyką Produktu
Leczniczego (ChPL).

Dawkowanie i sposób podawania

Cordarone, roztwór do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie w ośrodkach intensywnej
opieki dysponujących możliwością monitorowania kardiologicznego, defibrylacji i stymulacji
serca. Lek należy stosować w infuzji dożylnej. W przypadku infuzji ciągłej lub powtarzanej
amiodaron należy podawać przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć niepożądanych reakcji w
miejscu podania (patrz punkt 4.8).

Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i zapaści krążeniowej
amiodaron we wstrzyknięciu dożylnym można podawać tylko w nagłych sytuacjach, gdy inne leki są
nieskuteczne, wyłącznie na oddziale intensywnej terapii, prowadząc ciągłe monitorowanie
elektrokardiograficzne. Stosowana dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Za wyjątkiem
przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjentów z migotaniem komór , gdy defibrylacja
nie jest skuteczna, wstrzyknięcie dawki amiodaronu powinno trwać minimum 3 minuty.
Produkt leczniczy Cordarone, roztwór do wstrzykiwań, wykazuje niezgodność z fizjologicznym
roztworem chlorku sodu i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór
amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg (2 ampułki) w 500 ml 5% roztworu glukozy nie jest
stabilny i nie należy go stosować.

Infuzja dożylna

Dawka nasycająca: zwykle dawka nasycająca wynosi 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5%
roztworu glukozy w infuzji trwającej od 20 minut do 2 godzin. Infuzję można powtarzać 2 do 3
razy na dobę. Szybkość infuzji należy ustalić w oparciu o uzyskany efekt działania leku.
Efekt terapeutyczny pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie,
dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji.

Dawka podtrzymująca: 10-20 mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg/24 godziny

do dawki 1200 mg/24 godziny) w infuzji w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni. W
każdym przypadku należy dążyć do podawania minimalnej skutecznej dawki.

Przejście z podawania dożylnego na doustne: gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt
terapeutyczny należy rozpocząć jednoczesne podawanie doustne amiodaronu w zwykłej dawce
nasycającej (3 x 200 mg na dobę). Dawkę podawaną dożylnie należy zmniejszać stopniowo.

Dawkowanie w nagłych sytuacjach: stosuje się 150-300 mg amiodaronu w 10-20 ml 5%

roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 minuty wstrzyknięciu.
Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeżeli w
pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg) ze względu na
ryzyko wystąpienia zapaści krążeniowej. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek
amiodaronu, należy je podawać w infuzji dożylnej.

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa

W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór
opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg) amiodaronu, rozcieńczając
odpowiednią objętość roztworu produktu Cordarone w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się
w formie bolusu dożylnego. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć
podanie dodatkowej dożylnej dawki amiodaronu w wysokości 150 mg (lub 2,5 mg/kg).

Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce.

Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Nie ma szczegółowych danych dotyczących dawkowania u osób w podeszłym wieku.
Jednak u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować szczególne środki ostrożności ze względu
na możliwość wystąpienia ciężkiej bradykardii lub zaburzeń przewodzenia.

Dzieci i młodzież
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci. Dostępne obecnie dane
są opisane w punktach 5.1. i 5.2 ChPL
Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, należy zachować ostrożność podczas podawania
dożylnie amiodaronu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat (patrz punkt 4.4).

Sposób otwarcia ampułki:
Ampułkę należy przytrzymać w taki sposób, aby kolorowy punkt był skierowany w stronę osoby
trzymającej (rys. 1). Górną część ampułki należy umieścić między kciukiem a palcem wskazującym
(kciuk należy umieścić na kolorowym punkcie), a następnie należy nacisnąć ampułkę z tyłu (rys. 2 i
3).

Niezgodności farmaceutyczne

Stosowanie materiałów medycznych z plastiku zawierających DEHP (2-dwuetyloheksyloftalan), w
obecności roztworu amiodaronu do podawania dożylnego, może prowadzić do uwalniania DEHP. W
celu minimalizowania ekspozycji pacjenta na DEHP zaleca się wykonanie końcowego rozcieńczenia
amiodaronu przed infuzją i podawanie leku stosując zestawy niezawierające DEHP.
Produkt leczniczy Cordarone podawany dożylnie wykazuje także niezgodność z fizjologicznym
roztworem chlorku sodu i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór
amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg (2 ampułki) w 500 ml roztworu glukozy 5% nie jest
stabilny i nie należy go stosować.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Amiodaron może być podawany dożylnie wyłącznie na oddziale intensywnej terapii, gdzie
stan kliniczny pacjenta jest stale monitorowany (zapis EKG, wartości ciśnienia tętniczego).

W przypadku gdy tylko jest to możliwe, amiodaron w postaci dożylnej powinien być podawany
poprzez centralny dostęp żylny, aby uniknąć reakcji niepożądanych w miejscu podania (patrz punkt
4.8).

Należy zwrócić uwagę na wszelkie objawy niedociśnienia, ciężkiej niewydolności oddechowej,
niewyrównanej lub ciężkiej niewydolności serca.

Szczegółowe informacje dotyczące wstrzyknięć dożylnych
Ze względu na ryzyko zaburzeń hemodynamicznych (ciężkie niedociśnienie, zapaść
krążeniowa) wstrzyknięcie dożylne nie jest zalecane rutynowo. W sytuacjach gdy tylko jest
to możliwe preferowana jest infuzja dożylna.

Amiodaron może być podawany we wstrzyknięciu dożylnym tylko w nagłych sytuacjach, gdy
inne leki są nieskuteczne, wyłącznie na oddziale intensywnej terapii, gdzie pacjent jest ciągle
monitorowany (zapis EKG, wartości ciśnienia tętniczego).

Dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Amiodaron powinien być podawany
we wstrzyknięciu dożylnym trwającym co najmniej 3 minuty z wyjątkiem przypadków
resuscytacji krążeniowo-oddechowej związanej z migotaniem komór, gdy defibrylacja nie jest
skuteczna. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet
jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg) ze względu
na ryzyko wystąpienia nieodwracalnej zapaści krążeniowej.

Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w formie
infuzji dożylnej. Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie
należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny.

Zaburzenia czynności serca (patrz punkt 4.8 ChPL)
Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT
(związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U. Jednak te zmiany nie
świadczą o zatruciu amiodaronem.
Donoszono o wystąpieniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń
rytmu serca, czasami prowadzących do zgonu. Ważne jest, ale trudne do rozróżnienia czy wynika to z
braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem
zaburzeń rytmu serca. Rzadziej donoszono o działaniu proarytmicznym amiodaronu niż innych leków
przeciwarytmicznych. Działanie proarytmiczne amiodaronu występuje zwłaszcza jako rezultat
interakcji z lekami wydłużającymi odstęp QT i (lub) w przypadku zaburzeń elektrolitowych (patrz
punkty 4.5 i 4.8). Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność
wywoływania zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes.

Ciężka bradykardia i blok serca
Podczas stosowania schematów zawierających sofosbuwir jednocześnie z amiodaronem
zaobserwowano zagrażające życiu przypadki bradykardii i bloku serca.
Bradykardia występowała zwykle w ciągu kilku godzin do dni, ale obserwowano także przypadki,
w których ten czas był dłuższy, najczęściej do 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia HCV.

Pacjentom przyjmującym schemat zawierający sofosbuwir należy podawać amiodaron wyłącznie
wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub
nie są one tolerowane.

Jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, zaleca się monitorowanie czynności serca
u pacjentów w warunkach szpitalnych przez pierwsze 48 godzin od rozpoczęcia jednoczesnego
podawania; a następnie częstość pracy serca powinna być monitorowana w warunkach
ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, codziennie przez co najmniej pierwsze 2 tygodnie
leczenia.

Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również monitorować czynność serca
w sposób opisany powyżej u pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich
kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie schematu zawierającego sofosbuwir.

Należy powiadomić wszystkich pacjentów przyjmujących amiodaron w skojarzeniu ze schematem
zawierającym sofosbuwir o ryzyku wystąpienia objawów bradykardii i bloku serca oraz o
konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w przypadku ich wystąpienia.

Zaburzenia układu oddechowego (patrz punkt 4.8 ChPL)
Wystąpienie duszności oraz nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem
na płuca, takim jak wystąpienie śródmiąższowego zapalenia płuc. Bardzo rzadko zgłaszano przypadki
śródmiąższowego zapalenia płuc po zastosowaniu amiodaronu w postaci dożylnej. W przypadku
podejrzenia takiego rozpoznania u pacjenta, u którego wystąpiła duszność wysiłkowa zarówno jako
jedyny objaw, jak i związana z pogorszeniem ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata masy ciała,
gorączka), należy wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej. W takim przypadku należy
ponownie ocenić zasadność dalszego leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc
jest zazwyczaj odwracalne po wczesnym odstawieniu amiodaronu (objawy kliniczne ustępują
zazwyczaj po upływie 3 do 4 tygodni, z następową stopniową poprawą wyników badań
radiologicznych oraz badań czynnościowych płuc, w okresie kilku miesięcy). Należy rozważyć także
wprowadzenie leczenia z zastosowaniem kortykosteroidów.
Zgłaszano kilka bardzo rzadkich przypadków ciężkich powikłań oddechowych, czasami
prowadzących do zgonu, występujących zwykle bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym (zespół ostrej
niewydolności oddechowej dorosłych). Może być to związane z interakcją tlenu podawanego w
dużym stężeniu (patrz punkty 4.5 oraz 4.8).

Zaburzenia czynności wątroby (patrz punkt 4.8 ChPL)
Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie czynności wątroby (oznaczenie aktywności
aminotransferaz) podczas leczenia amiodaronem począwszy od momentu rozpoczęcia leczenia.
Dawkowanie amiodaronu należy zmniejszyć lub zakończyć leczenie w przypadku zwiększenia
aktywności aminotransferaz 3-krotnie powyżej górnej granicy normy, co może świadczyć o
wystąpieniu ostrych, ciężkich zaburzeń czynności wątroby (w tym ciężkiej niewydolności komórek
wątrobowych lub niewydolności wątroby, czasami prowadzących do zgonu) lub przewlekłych
zaburzeń czynności wątroby. Mogą one wystąpić podczas stosowania zarówno w postaci doustnej
produktu, jak i dożylnej oraz w ciągu 24 godzin od dożylnego podania amiodaronu . Kliniczne i
biologiczne objawy przewlekłych zaburzeń czynności wątroby mogą być o niewielkim nasileniu
(możliwe powiększenie wątroby, zwiększenie aktywności aminotransferaz 1,5 do 5 razy powyżej
górnej granicy normy). Te nieprawidłowości zwykle ustępują po odstawieniu leczenia amiodaronem.
Zgłaszano jednak przypadki zakończone zgonem.

Ciężkie reakcje skórne
Należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem, jeśli podczas jego stosowania pojawią się
reakcje skórne mogące wskazywać na wystąpienie zespołu Stevensa-Johnsona (ang.SJS- Stevens-
Johnson syndrome) (postępująca wysypka z pęcherzami lub zmiany na błonach śluzowych, gorączka i
bóle stawowe) lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. TEN- Toxic Epidermal
Necrolysis) (ciężka gwałtownie przebiegająca choroba objawiająca się pękającymi olbrzymimi
pęcherzami podnaskórkowymi, rozległymi nadżerkami na skórze, spełzaniem dużych płatów naskórka
oraz gorączką), wystąpienie pęcherzowego zapalenia skóry, reakcji polekowej z eozynofilią i
objawami uogólnionymi (DRESS). Objawy te mogą zagrażać życiu pacjenta, a nawet prowadzić do
zgonu.

Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8)
W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub pogorszenia widzenia należy niezwłocznie
przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka oftalmoskopem. Stwierdzenie
neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga odstawienia leczenia
amiodaronem ze względu na możliwość progresji do utraty wzroku.

Interakcje z innymi lekami (patrz punkt 4.5 ChPL)
Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie amiodaronu z następującymi lekami: leki beta-
adrenolityczne, antagoniści kanałów wapniowych zwalniający rytm serca (werapamil, diltiazem),
drażniące leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię, leki przeciwwirusowe
stosowane w leczeniu WZW typu C, np. sofosbuwirem, daklataswirem, symeprewirem czy
ledipaswirem, ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiej bradykardii. Jednoczesne podawanie
amiodaronu ze schematami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do poważnej, objawowej
bradykardii. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego stosowania amiodaronu ze schematami
zawierającymi sofosbuwir, po ich podaniu zaleca się monitorowanie pracy serca pacjenta (patrz punkt
4.4 ChPL).

Znieczulenie
Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o stosowaniu przez pacjenta
amiodaronu.

Dzieci i młodzież
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci. Dostępne obecnie dane
są opisane w punktach 5.1 i 5.2.
Produkt Cordarone w postaci roztworu do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy w stężeniu 20
mg/ml (patrz punkt 6.1). Alkohol benzylowy u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat
może powodować reakcje toksyczne i alergiczne. Po podaniu dożylnym roztworów zawierających ten
konserwant donoszono o występowaniu „zespołu śmiertelnych zaburzeń oddechowych” (ang.
„gasping syndrome”), ze skutkiem śmiertelnym u noworodków (dzieci przed ukończeniem pierwszego
miesiąca życia). Objawy obejmują nagłe wystąpienie „zespołu śmiertelnych zaburzeń oddechowych”
(ang. „gasping syndrome”), niedociśnienia tętniczego, bradykardii i zapaści sercowo-krążeniowej.

Więcej specjalnych ostrzeżeń dotyczących długotrwałego stosowania amiodaronu dostępnych jest w
Charakterystyce Produktu Leczniczego Cordarone, tabletki, 200 mg.

Przedawkowanie

Nie ma dostępnych danych dotyczących przedawkowania amiodaronu podawanego drogą
dożylną. Istnieje niewiele doniesień dotyczących przedawkowania amiodaronu podawanego
drogą doustną.
Może wystąpić bradykardia zatokowa, blok przedsionkowo – komorowy, częstoskurcz
komorowy, zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, niewydolność krążenia, a także
obniżenie ciśnienia i uszkodzenie wątroby.

Zarówno amiodaron jak i jego metabolity nie są usuwane podczas dializy.

Przedawkowanie leku wymaga fachowej pomocy lekarskiej; leczenie jest objawowe.