Relanium

1. Co to jest lek Relanium i w jakim celu się go stosuje

Relanium zawiera jako substancję czynną diazepam. Diazepam jest zaliczany do grupy leków
zwanych benzodiazepinami. Działa przeciwlękowo, uspokajająco, nasennie, przeciwdrgawkowo oraz
zmniejsza napięcie mięśni szkieletowych. Lek Relanium przeznaczony jest do stosowania w stanach
nagłych.

Relanium stosuje się dożylnie lub domięśniowo:
- w ostrych stanach lękowych lub pobudzeniu, delirium tremens (zwany majaczeniem
  alkoholowym, może zagrażać życiu);
- w ostrych stanach, które charakteryzują się zwiększonym napięciem mięśniowym, w tym
  w tężcu;
- w ostrych stanach drgawkowych występujących podczas napadu padaczki, wysokiej gorączki
  (drgawki gorączkowe) lub w przebiegu zatruć;
- w przygotowaniu pacjenta (premedykacji) przed różnymi zabiegami, np. przed operacją,
  endoskopią.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Relanium

Kiedy nie stosować leku Relanium

- jeśli pacjent ma uczulenie na diazepam (lub inne benzodiazepiny) lub którykolwiek
  z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6);
- jeśli u pacjenta stwierdzono:
   - miastenię (przewlekła choroba objawiająca się osłabieniem mięśni);
   - ciężką niewydolność oddechową, depresję oddechową (bardzo poważne trudności
      z oddychaniem);
   - zespół bezdechu sennego (objawia się krótkimi przerwami w oddychaniu występującymi
      podczas snu);
   - ciężką niewydolność wątroby (poważne zaburzenia czynności wątroby);
  - występowanie fobii (lęk przed określonymi przedmiotami lub sytuacjami) lub natręctw
     (obsesyjne, powtarzające się myśli lub zachowania);
   - przewlekłe psychozy (zaburzenia psychiczne przebiegające z silnym zakłóceniem
     postrzegania rzeczywistości i utratą poczucia realności siebie).
- Leku nie należy stosować u noworodków i wcześniaków.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Relanium należy omówić to z lekarzem.

Lekarz zachowa szczególną ostrożność podczas stosowania leku Relanium oraz podejmie właściwe
postępowanie w przypadku pacjentów:
- w podeszłym wieku;
- z niewydolnością wątroby;
- z przewlekłą niewydolnością płuc;
- z uszkodzeniem mózgu będącym wynikiem np. urazu, miażdżycy naczyń krwionośnych, udaru;
- w stanie ciężkim, zwłaszcza z problemami z sercem i oddychaniem;
- z przewlekłą niewydolnością oddechową;
- uzależnionych od leków lub alkoholu;
- którzy utracili bliskie osoby i są w okresie żałoby.
Pacjenci, u których występują powyższe choroby powinni poinformować o nich lekarza.

Leku Relanium nie należy stosować jako jedynego leku w leczeniu depresji lub lęku związanego
z depresją.

Lekarz odpowiednio dobierze dawkę leku oraz określi czas leczenia. Stosowanie leku Relanium

powinno trwać możliwie krótko.
Nie należy stosować leku długotrwale, ponieważ może zwiększyć się ryzyko uzależnienia.

Dzieci

- Leku nie należy stosować u noworodków i wcześniaków ze względu na zawartość alkoholu
  benzylowego - patrz punkt 2. „Lek Relanium zawiera alkohol benzylowy, etanol, sodu
  benzoesan, glikol propylenowy oraz sód”.
- Podczas stosowania leku Relanium u dzieci mogą wystąpić tzw. reakcje paradoksalne (objawy
  wymieniono w punkcie 4. „Możliwe działania niepożądane”). W przypadku wystąpienia tych
  objawów należy zaprzestać stosowania leku.

Relanium a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub
ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

Relanium oraz inne leki stosowane jednocześnie mogą wzajemnie wpływać na swoje działanie.
W szczególności dotyczy to następujących leków wymienionych poniżej:
- silne leki przeciwbólowe (zwane opioidowymi lekami przeciwbólowymi, np. morfina,
  buprenorfina); jeżeli zachodzi konieczność podania diazepamu z opioidowymi lekami
  przeciwbólowymi, diazepam należy podać na końcu,
- leki stosowane w zaburzeniach psychicznych (np. haloperydol),
- leki stosowane w leczeniu depresji (fluoksetyna, fluwoksamina),
- leki uspokajające, leki przeciwlękowe i nasenne,
- leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital),
- leki znieczulające oraz niektóre leki stosowane w leczeniu alergii (mające działanie
  uspokajające),
- cymetydyna i omeprazol (leki stosowane w chorobie wrzodowej),
- fenytoina i kwas walproinowy (lek stosowany w leczeniu padaczki),
- ryfampicyna (antybiotyk).

Jednoczesne stosowanie Relanium i opioidów (silne leki przeciwbólowe, leki w terapii substytucyjnej
uzależnień i niektóre leki na kaszel) zwiększa ryzyko wystąpienia senności, trudności w oddychaniu
(depresja oddechowa), śpiączki i może zagrażać życiu. Z tego powodu jednoczesne stosowanie tych
leków można brać pod uwagę tylko wtedy, gdy inne metody leczenia nie są możliwe.

Jeśli jednak lekarz przepisał Relanium jednocześnie z lekami opioidowymi, lekarz prowadzący
powinien zmniejszyć dawkę i zalecić możliwie krótki czas leczenia.
Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach opioidowych i ściśle przestrzegać
zaleceń lekarza dotyczących dawkowania. Pomocne może być poinformowanie znajomych lub
krewnych o zagrożeniu, aby byli świadomi wyżej wymienionych objawów. W razie wystąpienia
takich objawów, należy skontaktować się z lekarzem.

Relanium z alkoholem (etanolem)

Alkohol (etanol) nasila działanie uspokajające diazepamu. Nie wolno pić alkoholu podczas stosowania
leku Relanium.

Ciąża i karmienie piersią

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć
dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Nie należy stosować leku Relanium u kobiet w ciąży, szczególnie podczas pierwszego i trzeciego
trymestru oraz w okresie karmienia piersią, chyba że lekarz stwierdzi, że zastosowanie leku jest
konieczne.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Po zastosowaniu leku mogą wystąpić uspokojenie, zaburzenia koncentracji i inne działania
niepożądane, które mogą wpływać niekorzystnie na wykonywanie czynności wymagających
wzmożonej uwagi. Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn przez minimum 24 godziny
od podania leku Relanium.

Lek Relanium zawiera alkohol benzylowy, etanol, sodu benzoesan, glikol propylenowy oraz sód

Lek zawiera 15 mg alkoholu benzylowego w 1 ml roztworu. Alkohol benzylowy może powodować
reakcje alergiczne.
Podawanie alkoholu benzylowego noworodkom wiąże się z ryzykiem ciężkich działań niepożądanych
w tym zaburzeń oddychania (tzw. „gasping syndrome”).
Nie podawać noworodkom (do 4 tygodnia życia) bez zalecenia lekarza.
Z powodu zwiększonego ryzyka kumulacji alkoholu benzylowego u małych dzieci, leku nie należy
podawać dzieciom w wieku poniżej 3 lat dłużej niż przez tydzień.
Kobiety w ciąży lub karmiące piersią, pacjenci z chorobami wątroby lub nerek powinni skontaktować
się z lekarzem przed zastosowaniem leku, gdyż duża ilość alkoholu benzylowego może gromadzić się
w ich organizmie i powodować działania niepożądane (tzw. kwasicę metaboliczną).

Lek zawiera 12,4% v/v etanolu (alkoholu), tzn. do 200 mg na ampułkę 2 ml, co jest równoważne
4,75 ml piwa lub 1,98 ml wina na ampułkę 2 ml.
Szkodliwe dla osób z chorobą alkoholową.
Należy wziąć to pod uwagę podczas stosowania u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią, dzieci
i u osób z grupy dużego ryzyka, takich jak pacjenci z chorobą wątroby lub z padaczką.

Lek zawiera 450 mg glikolu propylenowego w każdym 1 ml. Przed podaniem leku dziecku w wieku
poniżej 5 lat należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą, zwłaszcza gdy dziecko przyjmuje
inne leki zawierające glikol propylenowy lub alkohol.
Kobiety w ciąży lub karmiące piersią, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie
powinni przyjmować tego leku bez zalecenia lekarza. Lekarz może zdecydować o przeprowadzeniu
dodatkowych badań u takich pacjentów.

Lek zawiera 48,8 mg sodu benzoesanu w 1 ml roztworu. Sodu benzoesan może zwiększać ryzyko
żółtaczki (zażółcenie skóry i białkówek oczu) u noworodków (do 4. tygodnia życia).

Lek zawiera 15,6 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) na ampułkę 2 ml (7,8 mg sodu na 1 ml).
Odpowiada to 0,78% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Lek może być rozcieńczany w 0,9% roztworze NaCl lub glukozie. Obliczając całkowitą zawartość
sodu w przygotowanym rozcieńczeniu leku należy uwzględnić sód pochodzący z rozcieńczalnika.
W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do
rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z ulotką dla pacjenta stosowanego rozcieńczalnika.

3. Jak stosować lek Relanium

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić
się do lekarza.

- Lek Relanium podaje personel medyczny.
- Lek stosuje się dożylnie lub domięśniowo.
- Lekarz określi dawkowanie leku oraz czas trwania leczenia indywidualnie dla każdego

  pacjenta. Należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza.

- Pacjent powinien pozostawać pod nadzorem lekarza co najmniej godzinę od podania leku.
- W domu pacjentowi powinna zawsze towarzyszyć odpowiedzialna osoba dorosła. Należy
  przebywać z pacjentem do momentu ustąpienia objawów.

Szczegółowe dawkowanie oraz sposób stosowania i przygotowywania leku do podawania
zamieszczono na końcu ulotki, w punkcie „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego
personelu medycznego”.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Relanium

Lek jest podawany wyłącznie przez fachowy personel medyczny, dlatego jest mało prawdopodobne,
aby pacjent otrzymał więcej leku niż powinien.
Po przedawkowaniu diazepamu mogą wystąpić: senność, stany splątania (zaburzenia świadomości,
dezorientacja, lęk) i letarg (bardzo głęboki sen). W cięższych przypadkach może też wystąpić
niezborność ruchów, obniżenie ciśnienia krwi, poważne trudności z oddychaniem, śpiączka i zgon
(bardzo rzadko). Jeśli pacjent ma wrażenie, że otrzymał większą dawkę leku niż zalecana, należy
niezwłocznie zwrócić się do lekarza, który zastosuje odpowiednie leczenie.

Przerwanie stosowania leku Relanium

Po zaprzestaniu stosowania leku Relanium mogą wystąpić objawy tzw. zespołu odstawiennego,
jednak jego wystąpienie jest mało prawdopodobne, ponieważ lek stosuje się w stanach nagłych. Do
objawów zespołu należą: bóle głowy i mięśni, stany lękowe, napięcie, niepokój ruchowy, stan
splątania, drażliwość. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić: utrata poczucia rzeczywistości lub
własnej realności, drętwienie i mrowienie kończyn, zwiększona wrażliwość na światło, hałas i dotyk,
omamy i drgawki. Lekarz odpowiednio dobierze dawkę leku i czas leczenia, aby zminimalizować
ryzyko wystąpienia tych objawów.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się
do lekarza lub farmaceuty, lub pielęgniarki.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Po wstrzyknięciu dożylnym leku mogą wystąpić:
- reakcje miejscowe (ból, zaczerwienienie) oraz zakrzepowe zapalenie żył i zakrzepica żylna;
- bezdech lub obniżenie ciśnienia krwi (w rzadkich przypadkach);
- bardzo poważne zaburzenia krążenia i oddychania (rzadko, po zbyt szybkim wstrzyknięciu).

Po wstrzyknięciu domięśniowym leku mogą wystąpić:
- bolesność w miejscu podania (stosunkowo często);
- rumień w miejscu wstrzyknięcia.

Mogą wystąpić: uczucie zmęczenia, senność i osłabienie mięśni.

Stosowanie leku (nawet w dawkach leczniczych) może prowadzić do uzależnienia. Obserwowano
nadużywanie leków z grupy benzodiazepin.

Rzadko (u 1 do 10 osób na 10 000) obserwowano inne działania niepożądane, takie jak:
- splątanie, osłabienie reakcji emocjonalnych, obniżenie poziomu czuwania, niezborność ruchów,
  drżenia,
- niepamięć następcza (pacjent nie pamięta zdarzeń, które zaszły po kilku godzinach od
  zastosowania leku Relanium - aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niepamięci, pacjenci powinni
  mieć zapewnione warunki do nieprzerwanego snu przez 7 do 8 godzin po podaniu leku),
- depresja,
- podwójne lub niewyraźne widzenie,
- zaburzenia mowy lub niewyraźna mowa,
- zaburzenia ze strony układu pokarmowego, nudności, suchość w ustach lub nadmierne
  wydzielanie śliny, zaparcia, zwiększenie łaknienia,
- ból głowy, zawroty głowy,
- spadek ciśnienia krwi, zmiany częstości tętna, depresja krążeniowa (znaczne spowolnienie akcji
  serca), zmiany w obrazie krwi (widoczne w tzw. badaniu morfologii),
- nietrzymanie lub zatrzymanie moczu,
- zwiększenie bądź zmniejszenie popędu płciowego,
- skórne odczyny uczuleniowe.

Bardzo rzadko (u mniej niż 1 osoby na 10 000) obserwowano zwiększenie aktywności pewnych
enzymów (transaminaz i fosfatazy zasadowej), żółtaczkę oraz przypadki zatrzymania czynności serca.

Po zastosowaniu diazepamu (szczególnie u dzieci oraz pacjentów w podeszłym wieku) mogą
wystąpić: niepokój, pobudzenie, omamy, zmiany w zachowaniu, agresywność, koszmary senne,
psychozy (tzw. reakcje paradoksalne).

U pacjentów w podeszłym wieku oraz osłabionych mogą wystąpić nasilone działania niepożądane.

Po zastosowaniu diazepamu może ujawnić się utajona depresja.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Relanium

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.
Przechowywać ampułki w opakowaniu zewnętrznym w celu ochrony przed światłem. Nie zamrażać.

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i ampułce. Termin
ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Zapis na opakowaniu po skrócie EXP oznacza termin ważności, a po skrócie Lot oznacza numer serii.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić
środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Relanium

- Substancją czynną leku jest diazepam. Każdy ml roztworu zawiera 5 mg diazepamu.
- Pozostałe składniki to: glikol propylenowy, etanol 96%, alkohol benzylowy (15 mg), sodu
  benzoesan, kwas octowy lodowaty, kwas octowy 10%, woda do wstrzykiwań.

Jak wygląda lek Relanium i co zawiera opakowanie

Relanium to bezbarwny lub żółtozielony, przezroczysty płyn.
W tekturowym pudełku znajduje się 5 lub 50 ampułek po 2 ml ze szkła oranżowego lub szkła
bezbarwnego.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A.
ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa

Wytwórca

Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A.
ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A.
ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do miejscowego
przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A.
ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
tel. 22 691 39 00

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

________________________________________________________________________

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego:

RELANIUM, 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań

Diazepamum

- Lek przeznaczony jest do podawania dożylnego lub domięśniowego.
- Leczenie należy ograniczyć do niezbędnego minimum, lek podawać wyłącznie pod ścisłym
  nadzorem lekarza.
- W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych podczas
  dożylnej sedacji, lek należy wstrzykiwać powoli (0,5 ml roztworu w ciągu pół minuty) do
  wystąpienia senności u pacjenta, opadnięcia powiek i niewyraźnej mowy, przy czym pacjent
  powinien wciąż być zdolny do spełniania poleceń.
- Zaleca się wykonywanie wstrzyknięć dożylnych leku do dużej żyły w dole łokciowym, przy
  czym przez cały czas trwania zabiegu pacjent powinien być ułożony na plecach. Nie podawać
  leku do małych żył. Należy bezwzględnie unikać podawania dotętniczego oraz wynaczynienia
  leku. Przestrzeganie powyższych zaleceń dotyczących podawania dożylnego leku znacznie
  zmniejsza ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego lub bezdechu. Z wyjątkiem stanów
  nagłych, podczas dożylnego podawania leku powinna zawsze być obecna druga osoba; zawsze
  powinien być też dostępny zestaw do resuscytacji. Zaleca się, aby pacjenci pozostawali pod
  nadzorem lekarza co najmniej godzinę od podania leku. W domu pacjentowi powinna zawsze
  towarzyszyć odpowiedzialna osoba dorosła.
- Zazwyczaj nie należy rozcieńczać leku Relanium. Wyjątek stanowi podawanie leku
  w powolnym wlewie dożylnym w dużej objętości roztworu NaCl 0,9% lub glukozy w leczeniu
  tężca i stanu padaczkowego. Nie należy rozcieńczać więcej niż 40 mg diazepamu (8 ml
  roztworu) w 500 ml roztworu do wlewu. Roztwór należy przygotowywać bezpośrednio przed
  podaniem i zużyć w ciągu 6 godzin.
- Ponad 50% roztworu diazepamu może ulec adsorpcji na ściankach plastikowych pojemników
  z roztworem do wlewu; dlatego nie należy stosować takich pojemników do podawania
  roztworów diazepamu. Adsorpcja na plastikowych rurkach zestawu do wlewu dożylnego może
  także powodować początkowe znaczne zmniejszenie stężenia podawanego diazepamu, które
  następnie powoli zwiększa się w ciągu kilku godzin. Prędkość wlewu należy często
  dostosowywać do aktualnego stanu pacjenta.
- Leku nie należy mieszać z innymi lekami w roztworze do wlewu lub w jednej strzykawce,
  ponieważ nie można zagwarantować stabilności leku w przypadku nieprzestrzegania
  powyższego zalecenia.

Instrukcja otwierania ampułki

Przed otwarciem ampułki należy upewnić się, że cały roztwór znajduje się w dolnej części ampułki.
Można delikatnie potrząsnąć ampułką lub postukać w nią palcem, aby ułatwić spłynięcie roztworu.
Na każdej ampułce umieszczono kolorową kropkę (patrz rysunek 1.), jako oznaczenie znajdującego
się poniżej niej punktu nacięcia.
- Aby otworzyć ampułkę, należy trzymać ją pionowo w obu dłoniach kolorową kropką do siebie -
patrz rysunek 2. Górną część ampułki należy uchwycić w taki sposób, aby kciuk znajdował się
powyżej kolorowej kropki.
- Nacisnąć zgodnie ze strzałką umieszczoną na rysunku 3.
Ampułki są przeznaczone wyłącznie do jednorazowego użytku, należy je otwierać bezpośrednio przed
użyciem. Pozostałą zawartość niezużytego produktu należy zniszczyć zgodnie z obowiązującymi
przepisami.

Rysunek 1 Rysunek 2 Rysunek 3

DAWKOWANIE

Dorośli
Ostre stany lękowe lub pobudzenie: 10 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym;
wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po czterech godzinach.

Delirium tremens: 10 do 20 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym. Konieczne może być
podanie większych dawek w zależności od nasilenia objawów.

Ostre stany spastyczne mięśni: 10 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym; wstrzyknięcie
można powtórzyć nie wcześniej niż po czterech godzinach.

Tężec: dawka początkowa podawana dożylnie wynosi od 0,1 mg/kg mc. do 0,3 mg/kg mc.,
powtarzana co 1 do 4 godzin. Można także podawać w ciągłym wlewie dożylnym trwającym
24 godziny, w dawce od 3 mg/kg mc. do 10 mg/kg mc. Wybrana dawka powinna zależeć od nasilenia
objawów, w bardzo ciężkich przypadkach można stosować większe dawki.

Stan padaczkowy, drgawki w przebiegu zatrucia: 10 do 20 mg dożylnie lub domięśniowo; dawkę
można powtórzyć po 30-60 minutach. Jeśli jest to wskazane, można zastosować powolny wlew
dożylny (maksymalna dawka 3 mg/kg mc. w ciągu 24 godzin).

Premedykacja przedoperacyjna lub przed zabiegami diagnostycznymi: 0,2 mg/kg mc. Zazwyczaj
stosowana dawka u dorosłych wynosi 10 do 20 mg, lecz może być konieczne podawanie większych
dawek w zależności od reakcji klinicznej.

Pacjenci w podeszłym wieku lub osłabieni

Podawane dawki nie powinny być większe niż połowa dawek zazwyczaj zalecanych.
Pacjenci w tej grupie powinni być regularnie monitorowani na początku leczenia w celu minimalizacji
podawanych dawek i (lub) częstości ich podawania, aby uniknąć przedawkowania w wyniku
kumulacji leku.

Stosowanie u dzieci

Stan padaczkowy, drgawki w przebiegu zatrucia, drgawki gorączkowe: 0,2 mg/kg mc.
do 0,3 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo lub 1 mg na każdy rok życia.
Tężec: dawkowanie jak u dorosłych.
Premedykacja przedoperacyjna lub przed zabiegami diagnostycznymi: 0,2 mg/kg mc.