Holoxan

1. Co to jest ifosfamid i w jakim celu się go stosuje

Ifosfamid jest lekiem cytotoksycznym lub lekiem przeciwnowotworowym. Jego działanie polega na
niszczeniu komórek rakowych, co określa się czasem mianem „chemioterapii”.

Ifosfamid jest stosowany w leczeniu wielu różnych nowotworów. Jest on często stosowany razem z
innymi lekami przeciwnowotworowymi lub radioterapią.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem ifosfamidu

Kiedy nie stosować ifosfamidu

- jeśli u pacjenta kiedykolwiek wystąpiła reakcja alergiczna na ifosfamid. Reakcja alergiczna może
  obejmować: duszność, świszczący oddech, wysypkę, swędzenie lub obrzęk twarzy i warg;
- jeśli u pacjenta występują zaburzenia czynności szpiku kostnego (zwłaszcza u pacjentów
  poddawanych wcześniej chemioterapii lub radioterapii). Lekarz zleci badania krwi pozwalające
  ocenić czynność szpiku;
- jeśli pacjent ma trudności z oddawaniem moczu lub zakażenie dróg moczowych, które może
  objawiać się bólem podczas oddawania moczu (zapalenie pęcherza moczowego)
- jeśli u pacjenta występują zaburzenia czynności wątroby i nerek. Pacjent będzie miał wykonane
  badania krwi w tym kierunku;
- jeśli u pacjenta występuje zakażenie;
- jeśli u pacjenta kiedykolwiek występowały zaburzenia czynności nerek lub pęcherza moczowego
  w wyniku wcześniejszej chemioterapii lub radioterapii;
- jeśli u pacjenta stwierdzono chorobę, która obniża zdolność do oddawania moczu (utrudnienie
  odpływu moczu).

Należy poinformować lekarza w przypadku, gdy:

- pacjent jest lub był ostatnio poddawany chemioterapii lub radioterapii;
- pacjent ma cukrzycę;
- u pacjenta występują choroby wątroby lub nerek. Lekarz sprawdzi funkcjonowanie wątroby i
  nerek wykonując badanie krwi;
- pacjent był leczony cisplatyną;
- stan zdrowia pacjenta jest zły lub jeśli pacjent jest osłabiony;
- pacjent jest w podeszłym wieku
  ponieważ może okazać się konieczne przeprowadzenie u pacjenta dodatkowych badań krwi lub moczu
  i może mieć to wpływ na zmianę leczenia.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

- Ifosfamid może mieć wpływ na krew i układ odpornościowy.
- Komórki krwi są wytwarzane w szpiku kostnym. Produkowane są trzy różne rodzaje komórek
  krwi:
  - krwinki czerwone, które transportują tlen w organizmie,
  - krwinki białe, które zwalczają zakażenia, oraz
  - płytki krwi, które pomagają w krzepnięciu krwi.
- Po zastosowaniu ifosfamidu liczba tych trzech rodzajów komórek krwi spadnie. Jest to
  nieunikniony efekt działania ifosfamidu. Najmniejsza liczba komórek krwi osiągana jest po około
  5–10 dniach od rozpoczęcia przyjmowania ifosfamidu i utrzymuje się aż do kilku dni po
  zakończeniu cyklu terapii. U większości pacjentów liczba krwinek wraca do normy w ciągu 21 do
  28 dni. Jeśli pacjent był w przeszłości wielokrotnie poddawany chemioterapii, czas ten może się
  nieco wydłużyć.
- Pacjent może być bardziej podatny na zakażenia, kiedy liczba krwinek zmniejsza się. Należy
  unikać bezpośredniego kontaktu z osobami, które kaszlą, są przeziębione lub mają inne infekcje.
- Przed rozpoczęciem leczenia ifosfamidem i podczas jego trwania, lekarz sprawdzi, czy liczba
  krwinek czerwonych, krwinek białych oraz płytek krwi jest wystarczająco duża.
- Ifosfamid może wpłynąć na gojenie się ran. Wszystkie skaleczenia należy utrzymywać w
  czystości, dbać aby były suche i obserwować czy goją się prawidłowo.
- Ważne jest, aby dbać o zdrowie dziąseł, ponieważ mogą wystąpić owrzodzenia i zakażenia jamy
  ustnej. W razie wątpliwości należy zapytać lekarza.
- Ifosfamid może uszkodzić błonę śluzową pęcherza moczowego, powodując krwawienie do
  moczu. Lekarz wie, że takie przypadki mogą wystąpić i w razie potrzeby poda mesnę, która
  będzie chronić pęcherz moczowy.
- Lek UROMITEXAN (mesna) może być podany albo w postaci krótkiego wstrzyknięcia albo
  dodany do kroplówki z ifosfamidem lub też podany w formie tabletek.
- Więcej informacji o leku UROMITEXAN (mesna) można znaleźć w ulotce dla pacjenta
  dołączanej do leku UROMITEXAN (mesna) roztwór do wstrzykiwań.
- Większość osób stosujących ifosfamid razem z lekiem UROMITEXAN (mesna) nie doświadcza
  żadnych problemów z pęcherzem moczowym, jednakże lekarz może chcieć wykonać badanie
  moczu na obecność krwi za pomocą testu paskowego lub mikroskopu.
- W przypadku zauważenia krwi w moczu należy natychmiast powiadomić o tym lekarza.
- Ifosfamid może powodować uszkodzenie nerek i ich nieprawidłową pracę.
- Jest to bardziej prawdopodobne, jeśli pacjent ma tylko jedną nerkę lub jeśli jego nerki są już
  uszkodzone.
- Stan ten jest zazwyczaj przejściowy i mija po zakończeniu terapii ifosfamidem. Czasami
  uszkodzenie jest trwałe i ciężkie.
- Lekarz będzie sprawdzał wyniki badań pod kątem oznak uszkodzenia nerek.
- Leki przeciwnowotworowe i radioterapia mogą zwiększać ryzyko rozwoju innych nowotworów,
  co może nastąpić po kilku latach od zakończenia terapii.
- Ifosfamid może powodować uszkodzenie serca lub wpływać na rytm bicia serca. Nasila się to
  przy dużych dawkach ifosfamidu, w przypadku, gdy pacjent leczony jest radioterapią lub innymi
  lekami chemioterapeutycznymi lub u pacjentów w podeszłym wieku. Podczas leczenia lekarz
  będzie ściśle monitorował pracę serca.
- Ifosfamid może powodować zapalenie lub bliznowacenie płuc. Może to wystąpić w okresie
  dłuższym niż 6 miesięcy od zakończenia leczenia. W przypadku wystąpienia trudności w
  oddychaniu należy jak najszybciej poinformować lekarza.
- Ifosfamid może wywierać zagrażający życiu wpływ na wątrobę. Jeśli pacjent zaobserwuje nagły
  przyrost masy ciała, ból wątroby i żółtaczkę, należy jak najszybciej poinformować lekarza.
- Może wystąpić przerzedzenie włosów lub łysienie. Włosy powinny odrosnąć, ale ich struktura i
  kolor mogą być inne.
- Ifosfamid może powodować nudności lub wymioty. Może to trwać przez około 24 godziny po
  przyjęciu ifosfamidu. Pacjent może wymagać podania leków hamujących nudności i wymioty.
  Należy zapytać o to lekarza.

Lek HOLOXAN a inne leki i rodzaje leczenia

Należy powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub
ostatnio, również tych, które dostępne są bez recepty.

W szczególności należy poinformować lekarza lub pielęgniarkę o przyjmowaniu niżej wymienionych
leków lub zastosowanych rodzajach leczenia, które w połączeniu z ifosfamidem mogą mieć zmienione
działanie:

Poniższe leki mogą powodować wzrost toksyczności ifosfamidu:

Leki, które mogą nasilać działanie toksyczne na komórki krwi i układ odpornościowy:

- inhibitory konwertazy angiotensyny ACE (stosowane w leczeniu nadciśnienia)
- karboplatyna (stosowana w leczeniu nowotworów)
- cisplatyna (stosowana w leczeniu nowotworów)
- natalizumab (stosowany w leczeniu stwardnienia rozsianego)

Leki, które mogą nasilać działanie toksyczne na serce:

- antybiotyki antracyklinowe, takie jak bleomycyna, doksorubicyna, epirubicyna, mitomycyna
  (stosowane w leczeniu nowotworów)
- radioterapia okolic serca

Leki, które mogą nasilać działanie toksyczne na płuca:

- amiodaron (stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca)
- hormony G-CSF, GM-CSF (stosowane w celu zwiększenia liczby białych krwinek po
  chemioterapii)

Leki, które mogą nasilać działanie toksyczne na nerki:

- acyklowir (stosowany w leczeniu przeciwwirusowym)
- aminoglikozydy (stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych)
- amfoterycyna B (stosowana w leczeniu zakażeń grzybiczych)
- karboplatyna (stosowana w leczeniu nowotworów)
- cisplatyna (stosowana w leczeniu nowotworów)

Leki, które mogą nasilać działanie toksyczne na pęcherz moczowy:

- busulfan (stosowany w leczeniu nowotworów)
- naświetlania pęcherza moczowego

Leki, które w połączeniu z ifosfamidem mogą mieć addytywny wpływ na ośrodkowy układ

nerwowy:
- leki przeciwwymiotne (stosowane w kontroli wymiotów i nudności)
- leki antyhistaminowe (stosowane w leczeniu reakcji alergicznych)
- narkotyki
- środki uspokajające

Poniższe leki mogą powodować wzrost toksyczności ifosfamidu:

- karbamazepina, fenytoina, fenobarbital (stosowane w leczeniu padaczki)
- kortykosteroidy (stosowane w leczeniu stanów zapalnych)
- ryfampicyna (stosowana w leczeniu zakażeń bakteryjnych)
- dziurawiec zwyczajny (lek ziołowy stosowany w leczeniu łagodnej depresji)

Poniższe leki mogą osłabiać działanie ifosfamidu:

- ketokonazol, flukonazol, itrakonazol (stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych lub infekcji
  pasożytniczych)
- sorafenib (stosowany w leczeniu nowotworów)
- aprepitant (stosowany w zapobieganiu wystąpienia nudności)

Inne leki, które mogą wpływać na działanie ifosfamidu lub ifosfamid może wpływać na ich

działanie:
- docetaksel (stosowany w leczeniu nowotworów)
- kumaryny takie jak warfaryna (stosowane w celu rozrzedzenia krwi)
- szczepionki
- tamoksifen (stosowany w leczeniu raka piersi)
- cisplatyna (stosowana w leczeniu nowotworów)
- irynotekan (stosowany w leczeniu nowotworów)

Ifosfamid z jedzeniem i piciem

Spożywanie alkoholu może nasilać nudności i wymioty wywołane ifosfamidem.

Antykoncepcja, ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność

Podczas terapii ifosfamidem nie należy zachodzić w ciążę, ponieważ może on powodować poronienia
lub uszkodzenia płodu. Jeśli pacjentka jest w ciąży lub gdy istnieje podejrzenie, że jest w ciąży lub
gdy planuje ciążę, powinna poinformować o tym lekarza.

- Zarówno mężczyźni jak i kobiety nie powinni starać się o potomstwo w trakcie leczenia
  ifosfamidem, a także, co najmniej przez 6 - 12 miesięcy po zakończeniu terapii . Należy
  stosować skuteczne metody antykoncepcji. Należy zapytać lekarza o poradę.
- Ifosfamid może wpływać na zdolność poczęcia dziecka w przyszłości. Należy zasięgnąć
  porady lekarza na temat możliwości zamrożenia nasienia lub komórek jajowych przed
  rozpoczęciem leczenia.

Nie należy karmić piersią w trakcie leczenia ifosfamidem. Należy zasięgnąć porady lekarza.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Niektóre działania niepożądane związane z leczeniem ifosfamidem mogą wpływać na zdolność
bezpiecznego prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Lekarz zdecyduje czy pacjent może
bezpiecznie wykonywać te czynności.

Postępowanie po zgłoszeniu się do innego lekarza lub do szpitala

W przypadku zgłoszenia się do innego lekarza lub do szpitala w okresie leczenia, niezależnie od
przyczyny, należy poinformować personel medyczny o przyjmowanych lekach. Nie należy stosować
żadnych innych leków przed poinformowaniem lekarza o przyjmowaniu ifosfamidu.

3. Jak stosować ifosfamid

Ifosfamid jest podawany pacjentowi przez lekarza lub pielęgniarkę.
- Ifosfamid podawany jest zwykle z dużego worka z płynem, w powolnym wlewie (kroplówka),
  bezpośrednio do żyły pacjenta. Żyła do wkłucia może być na ramieniu, dłoni lub duża żyła
  pod obojczykiem. W zależności od zastosowanej dawki, podanie leku może trwać kilka
  godzin, ale może być też podawany przez kilka dni.
- Ifosfamid jest podawany zwykle równocześnie z innymi lekami przeciwnowotworowymi lub z
  radioterapią.

Zwykle stosowane dawki

- Lekarz zadecyduje jak dużą dawkę leku i kiedy należy podać pacjentowi.
- Dawka ifosfamidu, którą należy podać pacjentowi zależy od:
- rodzaju dolegliwości pacjenta,
- wzrostu i masy ciała,
- ogólnego stanu zdrowia pacjenta,
- stosowania innych leków przeciwnowotworowych lub radioterapii.

Ifosfamid jest zwykle podawany w kilku cyklach leczenia.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki ifosfamidu

Jest mało prawdopodobne, że pacjentowi zostanie podana większa dawka ifosfamidu niż zalecana,
ponieważ lek jest podawany przez przeszkolony i wykwalifikowany personel medyczny.
Wstrzyknięcie leku zostanie natychmiast przerwane, jeśli podano zbyt dużo leku.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, ifosfamid może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią. W trakcie leczenia mogą wystąpić przedstawione poniżej działania niepożądane.

Należy natychmiast zgłosić lekarzowi, jeśli zaobserwuje się którekolwiek z wymienionych
poniżej ciężkich działań niepożądanych:
- pojawianie się siniaków bez stłuczenia, spowolnienie krzepnięcia krwi lub krwawienie z nosa
  lub dziąseł. Może być to oznaką, że liczba płytek krwi ulega zmniejszeniu.
- zmniejszająca się liczba białych krwinek, lekarz sprawdzi to w trakcie leczenia. Może nie być
  żadnych objawów, ale pacjent będzie bardziej podatny na zakażenia. Jeśli pacjent podejrzewa,
  że może mieć zakażenie (podwyższona temperatura, uczucie zimna i dreszcze lub uczucie
  gorąca i pocenie się lub jakakolwiek oznaka zakażenia jak kaszel lub pieczenie przy
  oddawaniu moczu), może być konieczne podanie antybiotyku w celu zwalczenia zakażenia.
- bladość, letarg i zmęczenie. Może być to oznaką niskiej liczby czerwonych krwinek (anemia).
  Lekarz zdecyduje o odpowiednim postępowaniu.
- krew w moczu, ból lub trudności przy oddawaniu moczu.
- problemy psychiczne. U niektórych pacjentów ifosfamid może mieć wpływ na czynność
  mózgu. Czasami pacjenci przyjmujący ifosfamid, mogą nie zdawać sobie z tego sprawy, ale
  znajomi i krewni mogą zauważać u nich zmiany. Jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych
  działań niepożądanych, lekarz zadecyduje o zaprzestaniu stosowania ifosfamidu u pacjenta:
  - zagubienie
  - senność
  - dezorientacja
  - niepokój
  - depresja
  - omamy
  - skurcze mięśni ramion i nóg
  - ból mięśni
  - szybka mowa
  - powtarzanie słów
  - niezdarność
  - przymus działania
  - agresja
  - drgawki (konwulsje)
  - utrata świadomości
  - zaburzenia widzenia

Powyższym działaniom niepożądanym mogą towarzyszyć gorączka oraz szybkie bicie serca.

Inne możliwe działania niepożądane:

Układ odpornościowy i zakażenia
- reakcje alergiczne, których objawami są duszność, świszczący oddech, wysypka, swędzenie lub
  obrzęk twarzy i warg (nadwrażliwość). Ciężkie reakcje alergiczne mogą wywołać trudności w
  oddychaniu lub wstrząs, który może prowadzić do zgonu (wstrząs anafilaktyczny, reakcje
  anafilaktyczne/anafilaktoidalne);
- obniżenie efektywności układu odpornościowego (immunosupresja);
- zwiększone ryzyko i ciężkość zakażeń bakteryjnych, grzybiczych, wirusowych,
  pierwotniakowych, pasożytniczych związanych z działaniem ifosfamidu na układ
  odpornościowy;
- uaktywnienie wcześniejszych zakażeń (utajone zakażenia);
- ciężkie zakażenia przenoszone przez krew, które mogą prowadzić do poważnego spadku
  ciśnienia krwi prowadzącego do zgonu (sepsa, wstrząs).

Nowotwory
- nowotwory wtórne różnych części ciała, często w obrębie pęcherza moczowego;
- nowotwór szpiku kości (zespół mielodysplastyczny);
- nowotwór krwi (białaczka);
- nowotwór układu limfatycznego (chłoniak nieziarniczy).

Krew i układ limfatyczny
- spadek aktywności szpiku kostnego (mielosupresja). Może to prowadzić do zmniejszenia liczby
  komórek krwi:
  - krwinek białych, które walczą z infekcjami (leukopenia, agranulocytoza, granulocytopenia,
     limfopenia, neutropenia). Może to prowadzić do wystąpienia gorączki (neutropenia z
     gorączką);
  · płytek krwi, które pomagają w krzepnięciu krwi (trombocytopenia);
  · krwinek czerwonych, które transportują tlen (niedokrwistość). Może to prowadzić do
     obniżenia zdolności do przenoszenia tlenu (zmniejszenie stężenia hemoglobiny);
  · krwinek czerwonych, krwinek białych i płytek krwi w tym samym czasie (pancytopenia);
- tworzenie się małych zakrzepów w naczyniach krwionośnych zaburzających prawidłowy
  przepływ krwi w organizmie (rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe);
- zespół hemolityczno-mocznicowy - stan powodujący nieprawidłowy rozpad krwinek
  czerwonych, zmniejszenie liczby płytek krwi i niewydolność nerek.

Układ endokrynny
- obrzęk mózgu z powodu zbyt dużej ilości wody we krwi (zatrucie wodne). Jego objawami mogą
  być bóle głowy, zmiany w osobowości lub zachowaniu, splątanie, senność;
- wzrost wydzielania hormonu antydiuretycznego przez przysadkę mózgową. Może to wpływać
  na nerki, powodując niskie stężenie sodu we krwi (hiponatremia) i zatrzymywanie wody w
  organizmie.

Metabolizm i odżywianie
- zmniejszenie lub brak apetytu (anoreksja);
- zmiany w metabolizmie spowodowane rozpadem komórek nowotworowych (zespół rozpadu
  guza);
- zwiększenie kwasowości płynów ustrojowych (kwasica metaboliczna);
- niskie stężenie potasu we krwi, co może powodować zaburzenia rytmu serca, zaparcia,
  zmęczenie, osłabienie mięśni lub skurcze, depresję, psychozę, majaczenie, splątanie lub omamy
  (hipokaliemia);
- niskie stężenie wapnia we krwi, co może powodować skurcze mięśni i tiki, nieregularne bicie
  serca, wzmożenie odruchów, pieczenie lub mrowienie w rękach i stopach (hipokalcemia);
- niskie stężenie fosforanów we krwi, co może powodować bóle kości, splątanie oraz osłabienie
  mięśni (hipofosfatemia);
- wysokie stężenie cukru we krwi, co może powodować uczucie pragnienia, zmęczenie i
  drażliwość (hiperglikemia);
- nadmierne pragnienie, któremu towarzyszy nadmierne spożycie płynów (polidypsja).

Układ trawienny
- nudności i wymioty;
- biegunka;
- zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, w tym owrzodzenia jamy ustnej (zapalenie jamy ustnej);
- zapalenie jelit, które może powodować krwawienie (zapalenie jelita, zapalenie kątnicy,
  krwotoczne zapalenie jelit);
- stan zapalny, który powoduje ból brzucha lub biegunkę (zapalenie jelita grubego);
- krwawienie z żołądka lub jelit (krwawienie z przewodu pokarmowego);
- ostry ból brzucha i pleców (zapalenie trzustki);
- zaparcie.

Układ nerwowy
- zaburzenia układu nerwowego, które mogą powodować osłabienie, mrowienie lub drętwienie
  (neuropatia obwodowa). Stan ten może wystąpić w więcej niż jednym pęczku nerwowym
  (polineuropatia);
- trudności w kontrolowaniu lub koordynacji mięśni używanych podczas mówienia lub osłabienie
  tych mięśni (dyzartria);
- napady (drgawki);
- stan padaczkowy (z napadami drgawkowymi lub niedrgawkowy) zdefiniowany jako jeden
  ciągły, nieprzerwany atak, który trwa dłużej niż 5 minut lub nawracające napady bez
  odzyskiwania przytomności między napadami przez ponad 5 minut;
- odwracalna tylna leukoencefalopatia, która może powodować obrzęk mózgu, ból głowy,
  splątanie, drgawki i utratę wzroku;
- wpływ na mózg (encefalopatia), czego objawami mogą być: problemy w myśleniu lub
  koncentracji, zmniejszona czujność, zmiany w osobowości, zmęczenie, drgawki, skurcze mięśni
  i drżenie;
- zawroty głowy;
- zaburzenia ruchowe i zaburzenia chodu;
- wpływ na rdzeń kręgowy (mielopatia), co może powodować drętwienie, osłabienie i mrowienie
  w rękach, utratę zdolności motorycznych;
- bóle nerwowe, które mogą również być odczuwane jako ból lub uczucie pieczenia (neuralgia);
- mrowienie lub drętwienie, często w dłoniach lub stopach (parestezja);
- zmiany w odczuwaniu dotyku (zaburzenia czucia) lub utrata czucia (niedoczulica);
- zmiany w odczuwaniu smaku (zaburzenia smaku) lub utrata smaku;
- niezdolność do kontrolowania wypróżniania (nietrzymanie kału).

Oczy i uszy
- zaburzenia widzenia, pogorszenie lub utrata wzroku;
- zapalenie oka (zapalenie spojówek);
- głuchota lub zaburzenia słuchu;
- dzwonienie w uszach (szumy w uszach).

Serce i krążenie
- zmiany w rytmie serca (arytmia), które mogą być zauważalne (kołatanie):
  · nieregularne bicie serca (migotanie);
  · przyspieszone bicie serca (tachykardia), która może stanowić zagrożenie życia (częstoskurcz
    komorowy);
  · wolniejsze bicie serca (bradykardia);
- zawał serca (zawał mięśnia sercowego);
- zmniejszenie zdolności serca do pompowania wystarczającej ilości krwi w organizmie, która
  może stanowić zagrożenie życia (wstrząs kardiogenny, niewydolność serca, zatrzymanie akcji
  serca);
- choroba mięśnia sercowego (kardiomiopatia);
- stan zapalny tkanek wokół serca (zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia);
- gromadzenie się płynu w worku osierdziowym (wysięk osierdziowy). Zwiększone ciśnienie
  tego płynu może zatrzymać prawidłowe wypełnianie serca (tamponada serca);
- nieprawidłowy zapis EKG serca (wydłużony odcinek QT elektrokardiogramu);
- zakrzep w płucach powodujący ból w klatce piersiowej i duszność (zatorowość płucna);
- zakrzep, zazwyczaj w nodze, powodujący ból, opuchliznę lub zaczerwienienie (zakrzepica
  żylna);
- zapalenie naczyń krwionośnych;
- niskie lub wysokie ciśnienie tętnicze (niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze);
- zaczerwienienie skóry (zaczerwienienie twarzy).

Płuca
- zagrażające życiu zmniejszenie zdolności płuc do przenoszenia tlenu do krwi (niewydolność
  oddechowa);
- stany powodujące zapalenie płuc, które może wywoływać wystąpienie duszności, kaszlu oraz
  podwyższonej temperatury albo bliznowacenia płuc (zapalenie płuc, zespół ostrej
  niewydolności oddechowej, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych);
- bliznowacenie płuc, powodujące trudności w oddychaniu (zwłóknienie płuc);
- płyn w płucach lub w okolicy płuc (obrzęk płuc, wysięk opłucnowy);
- podwyższone ciśnienie krwi w płucach, co może powodować duszność, zmęczenie, kaszel,
  dusznicę, omdlenia, obrzęki obwodowe (nadciśnienie płucne);
- trudności w oddychaniu lub świszczący oddech (skurcz oskrzeli);
- skrócenie oddechu (duszność);
- zmniejszenie stężenia tlenu w organizmie (hipoksja);
- kaszel.

Wątroba
- nagromadzenie toksyn w organizmie z powodu niewydolności wątroby (hepatotoksyczność);
- niewydolność wątroby;
- niedrożność małych żył wątrobowych (żylno-okluzyjna choroba wątroby), która może
  powodować wzrost masy ciała, powiększenie wątroby, ból oraz żółtaczkę;
- zmniejszenie dopływu krwi lub niedrożność żyły wrotnej w wątrobie (zakrzepica żyły wrotnej);
- stany powodujące zapalenie wątroby, które mogą prowadzić do żółtaczki, spadku masy ciała
  oraz złego samopoczucia (zapalenie wątroby);
- zaburzenia wytwarzania żółci przez wątrobę, co może powodować swędzenie, żółtaczkę, jasno
  zabarwiony kał, ciemny mocz (cholestaza);
- zwiększenie stężenia niektórych białek produkowanych przez wątrobę, czyli enzymów. Lekarz
  zleci badania krwi w celu ich zbadania.

Skóra i tkanka podskórna
- utrata włosów (łysienie);
- wykwity skórne lub powstanie małych, okrągłych, podniesionych guzków, które mają wyraźne
  granice (wysypka grudkowa);
- stan zapalny skóry, który może powodować wysypkę, pęcherze, swędzenie, owrzodzenia,
  sączenie i blizny (zapalenie skóry);
- stany zagrażające życiu, które mogą powodować wystąpienie wysypki, owrzodzeń, bólu
  gardła, gorączki, zapalenia spojówek, oddzielenia warstw skóry (toksyczna martwica naskórka,
  zespół Stevensa-Johnsona);
- obrzęk, drętwienie, czerwone grudki i łuszczenie się skóry na dłoniach i stopach (zespół
  erytrodystezji dłoniowo-podeszwowej);
- zaczerwienienie i pęcherze na skórze pojawiające się kilka miesięcy lub lat po zakończeniu
  leczenia (popromienne zapalenie skóry);
- wykwity skórne, w których zmiany są płaskie, o średnicy poniżej 1 cm (wysypka plamkowa);
- swędzenie (świąd);
- swędząca czerwona wysypka, która może rozwinąć się we wrzody (rumień);
- zmiany koloru paznokci i skóry;
- oddzielenie łożyska paznokcia, co może powodować schodzenie paznokci;
- opuchlizna twarzy;
- nadmierna potliwość.

Układ mięśniowo-szkieletowy i tkanka łączna
- nieprawidłowy rozpad mięśni, który może prowadzić do problemów z nerkami (rabdomioliza);
- rozmiękanie kości, co może powodować silny ból kości, ból spowodowany przez niewielkie
  szczeliny w kościach, ból pleców, częściowe lub całkowite złamania kości, osłabienie
  mięśniowe, (osteomalacja, krzywica);
- opóźnienie wzrostu;
- ból mięśni (mialgia) lub ból stawów (artralgia);
- uczucie dyskomfortu w górnych lub dolnych kończynach (bóle kończyn);
- skurcze mięśni.

Nerki i drogi moczowe
- zapalenie błony śluzowej pęcherza moczowego, co powoduje ból, krwawienie, obecność krwi w
  moczu, zmniejszony przepływ moczu (krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego);
- krew w moczu (hematuria);
- zagrażające życiu obniżenie zdolności nerki do odpowiedniego usuwania toksyn i produktów
  przemiany materii z krwi (niewydolność nerek);
- zmiany w strukturze nerek, które uniemożliwiają im prawidłowe funkcjonowanie (strukturalne
  uszkodzenie nerek);
- nieprawidłowe funkcjonowanie nerek prowadzące do nadmiernej produkcji moczu i
  nadmiernego pragnienia, co powoduje deficyt wody, wapnia, potasu, magnezu i innych
  substancji w organizmie (zespół Fanconiego);
- glukoza w moczu (kłębuszkowa moczówka prosta);
- nieprawidłowe funkcjonowanie nerek objawiające się zmętnieniem moczu (fosfaturia);
- nieprawidłowe funkcjonowanie nerek powodujące zwiększenie całkowitego stężenia
  aminokwasów w moczu (aminoacyduria). Lekarz zaleci badanie moczu w tym kierunku.
- stan zwykle definiowany jako nadmierna lub nadzwyczaj duża produkcja lub wydalanie moczu
  (poliuria);
- powtarzająca się niezdolność do kontrolowania oddawania moczu (moczenie);
- uczucie zalegania moczu;
- niewydolność nerek.

Ciąża i płodność
- bezpłodność. Produkcja spermy u mężczyzn i komórek jajowych u kobiet może być
  zmniejszona lub zatrzymana. W niektórych przypadkach może to być stan nieodwracalny;
- utrata funkcji jajników przed ukończeniem 40. roku życia (niewydolność jajników,
  przedwczesna menopauza);
- brak miesiączki lub owulacji (zaburzenia owulacji);
- brak mierzalnego poziomu plemników w męskim nasieniu (azoospermia) lub mniejsza liczba
  plemników w ejakulacie (oligospermia);
- zmniejszony poziom estrogenu we krwi;
- zwiększony poziom hormonu gonadotropiny we krwi;
- stosowanie u młodych pacjentów, może skutkować zaburzeniami płodności w przyszłości.

Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne
- zahamowanie wzrostu, zniekształcenia lub śmierć płodu w macicy.

Zaburzenia ogólne i reakcje w miejscu podania
- zapalenie żył, zwykle w nogach;
- gorączka, zwykle w połączeniu z objawami zakażenia (gorączka neutropeniczna);
- zmęczenie;
- uczucie ogólnego dyskomfortu lub niepokoju (złe samopoczucie);
- zagrażające życiu uszkodzenie wielu narządów;
- ogólne pogorszenie stanu fizycznego;
- zmiany skórne i podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia lub wlewu;
- ból w klatce piersiowej;
- obrzęk;
- zapalenie błony śluzowej jam ciała (zapalenie błony śluzowej);
- objawy grypopodobne takie jak ból głowy, gorączka, dreszcze, bóle stawów i mięśni,
  osłabienie, zmęczenie.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy
niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy
powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02‑222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
e‑mail: ndl@urpl.gov.pl.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać ifosfamid

Ponieważ ifosfamid jest zwykle podawany w szpitalu, będzie bezpiecznie i prawidłowo
przechowywany przez personel medyczny. W razie konieczności, warunki przechowywania podano
poniżej.
- Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
- Nie stosować tego leku, po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu. Termin
  ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.

Przechowywać w temperaturze do 25ºC.

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera ifosfamid

Substancją czynną leku jest ifosfamid i każda fiolka zawiera 1 g lub 2 g tej substancji.
Lek nie zawiera żadnych innych substancji czynnych i pomocniczych.

Jak wygląda ifosfamid i co zawiera opakowanie

Ifosfamid ma postać suchego, białego proszku i jest dostarczany w przezroczystych, szklanych
fiolkach. Opakowanie zawiera 1 fiolkę lub 10 fiolek.

Zawartość każdej fiolki powinna być przed użyciem zmieszana z wodą do wstrzykiwań.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny
Baxter Polska Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa

Wytwórca

Baxter Oncology GmbH
Kantstrasse 2
D-33790 Halle, Niemcy

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

Baxter, Holoxan i Uromitexan są znakami towarowymi firmy Baxter International Inc.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego

Przygotowanie roztworu do wlewu:

Posługując się roztworem produktu HOLOXAN należy stosować się do ogólnych wytycznych
dotyczących bezpieczeństwa stosowania cytostatyków.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z
lokalnymi przepisami.
W celu podania w postaci wlewu zaleca się rozcieńczenie przygotowanego roztworu preparatu 5%
roztworem glukozy, 0,9% roztworem chlorku sodu lub płynem Ringera. Można posłużyć się
następującymi wytycznymi: HOLOXAN do krótkich wlewów dożylnych (około 30-60 minut)
przygotowuje się przez rozcieńczenie do końcowej objętości 250 ml, a do dłużej trwających wlewów
(1 do 2 godzin) do 500 ml. Do sporządzania roztworu do wlewów ciągłych 24-godzinnych, dużych
dawek produktu HOLOXAN np.: 5 g/m², należy przygotowany roztwór rozcieńczyć do 3 litrów 5%
roztworem glukozy i/lub roztworem soli fizjologicznej.

Wykazano, że roztwór powstały po rozpuszczeniu proszku, jak i po rozcieńczeniu tak przygotowanego
roztworu, zachowuje stabilność chemiczną i fizyczną przez 48 godzin w temperaturze 25ºC.

Z mikrobiologicznego punktu widzenia zaleca się, aby rozcieńczone roztwory zużyć niezwłocznie po
sporządzeniu. W przeciwnym razie osoba podająca lek jest odpowiedzialna za okres ważności i
warunki przechowywania, jakkolwiek roztworu nie należy przechowywać dłużej niż 24 godziny w
temperaturze 2ºC do 8ºC.

Dawkowanie i sposób stosowania

Ifosfamid powinien być podawany wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w jego
stosowaniu.

Dawkowanie musi być ustalone indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawki, czas trwania leczenia i
(lub) przerwy w leczeniu zależą od wskazania terapeutycznego, schematu terapii skojarzonej,
ogólnego stanu zdrowia pacjenta i funkcjonowania narządów, a także od wyników badań
laboratoryjnych.

Stężenie ifosfamidu w gotowym do użycia roztworze nie może być większe niż 4%.

Podawanie frakcjonowane:
1,2 – 2,4 g/m² powierzchni ciała (30 do 60 mg/kg masy ciała) na dobę przez 5 kolejnych dni.
Całkowita dawka podana w całym cyklu wynosi 6 – 12 g/m² powierzchni ciała (150 do 300 mg/kg
masy ciała). Podawanie w postaci krótkiego wlewu dożylnego przez czas od około 30 do 120 min, w
zależności od objętości wlewu.

Podawanie we wlewie ciągłym
5 g/m² powierzchni ciała (125 mg/kg masy ciała), podawana jest w postaci ciągłego wlewu 24-
godzinnego.

Dawka maksymalna w jednym cyklu leczenia nie może przekroczyć 8 g/m² powierzchni ciała (200
mg/kg masy ciała). W porównaniu z dawkami frakcjonowanymi, pojedyncza duża dawka może
powodować wystąpienie bardziej nasilonych objawów hemato-, uro-, nefro- i neurotoksyczności
ośrodkowej.

Wytyczne dotyczące zmniejszenia dawek w przypadku hamowania czynności szpiku kostnego

· Liczba leukocytów/μl: > 4 000
  Liczba płytek krwi/μl: > 100 000
  Dawkowanie: 100% wyliczonej dawki

· Liczba leukocytów/μl: 4 000-2 500
  Liczba płytek krwi/μl: 100 000-50 000
  Dawkowanie: 50% wyliczonej dawki

· Liczba leukocytów/μl: < 2 500
  Liczba płytek krwi/μl: < 50 000
  Dawkowanie: Odłożenie leczenia do czasu normalizacji lub indywidualna decyzja

Uwaga:
Powyższe zalecenia dawkowania odnoszą się do monoterapii ifosfamidem. W przypadku terapii
skojarzonej z innymi cytostatykami należy postępować zgodnie z odpowiednim schematem leczenia.