Kalium chloratum WZF

1. Co to jest lek Kalium chloratum WZF 15% i w jakim celu się go stosuje

Lek Kalium chloratum WZF 15% zawiera potas, który jest jednym z głównych kationów
płynu komórkowego i jednym z najważniejszych pierwiastków wchodzących w skład płynów
ustrojowych.

Bierze udział w wielu reakcjach enzymatycznych i procesach fizjologicznych, m.in.
w prawidłowym działaniu układu nerwowego i mięśniowego. Wpływa na gospodarkę wodną
ustroju, uczestniczy w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej i ciśnienia osmotycznego.

Kalium chloratum WZF 15% koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji jest
przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego w infuzji i musi być rozcieńczony przed

podaniem w dużej objętości roztworu do infuzji.

Lek Kalium chloratum WZF 15% stosuje się:
- w leczeniu hipokaliemii,
- w leczeniu zatrucia glikozydami naparstnicy,
- jako dodatek elektrolitowy do płynów infuzyjnych nawadniających lub służących
żywieniu pozajelitowemu.

Lek Kalium chloratum WZF 15% przeznaczony jest dla pacjentów, u których nie jest
możliwe zastosowanie preparatów doustnych potasu.

2. Zanim zastosuje się lek Kalium chloratum WZF 15%

Nie należy stosować leku Kalium chloratum WZF 15%, jeśli występuje

- hiperkaliemia.

Zachować szczególną ostrożność stosując lek Kalium chloratum WZF 15%

- Chlorek potasu nie powinien być stosowany u osób z migotaniem komór, z blokiem
przedsionkowo-komorowym, z blokami przewodzenia wewnątrzkomorowego, w chorobie
Addisona, w zespole nadnerczowo-płciowym, w stanach niedoboru aldosteronu.

- Ostrożnie stosować w stanach przebiegających z ostrym odwodnieniem, rozległym
mechanicznym uszkodzeniem tkanek, przy rozległych oparzeniach, przy współistniejącym
krwawieniu wewnętrznym, po przetoczeniu znacznej objętości koncentratu krwinek
czerwonych, u osób otrzymujących chemioterapię, w rzadkich zespołach neurologicznych
(rodzinny okresowy paraliż hiperkaliemiczny).

- Nie należy podawać dożylnie leku pacjentom z prawidłowym lub nieznacznie obniżonym
stężeniem potasu, jeżeli u tych osób występuje niewydolność nerek lub inny stan
sprzyjający retencji potasu i grożący rozwojem hiperkaliemii.

Zachowanie szczególnej ostrożności u niektórych szczególnych grup stosujących lek

Stosowanie Kalium chloratum 15% WZF u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Należy zachować szczególną ostrożność stosując lek u pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek, gdyż może dojść do hiperkaliemii i toksycznego działania na serce. Lek nie powinien
być stosowany w niewydolności nerek, w stanach przebiegających ze skąpomoczem lub
bezmoczem, w chorobach nerek z upośledzoną funkcją cewek dystalnych (anemia
sierpowatokrwinkowa, toczeń rumieniowaty, układowy).

Ciąża

Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza spodziewane
korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Zarówno
hipokaliemia, jak i hiperkaliemia są szkodliwe dla matki i płodu.

Karmienie piersią

Lek przenika do mleka kobiecego, dlatego należy zachować ostrożność podczas jego
stosowania u kobiet karmiących piersią.

Prowadzenie pojazdów i obsługa maszyn

Lek nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Stosowanie innych leków

Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, nawet tych, które
wydawane są bez recepty.

Leki zwiększające stężenie potasu:
- inhibitory konwertazy angiotensyny, antagoniści receptorów dla angiotensyny II (leki
stosowane w nadciśnieniu tętniczym);
- niesteroidowe leki przeciwzapalne (leki przeciwzapalne i przeciwbólowe);
- heparyna (lek przeciwzakrzepowy);
- cyklosporyna, takrolimus (leki immunosupresyjne, stosowane po przeszczepach);
- amiloryd, spironolakton, triamteren (leki moczopędne);
- trimetoprim (chemioterapeutyk stosowany w zakażeniach dróg moczowych);
- pentamidyna (lek stosowany w zakażeniach wywołanych przez pierwotniaki);
- digoksyna (glikozyd nasercowy);
- propranolol, nadolol, timolol (leki z grupy nieselektywnych β-adrenolityków);

Leki zmniejszające stężenie potasu:
- insulina (stosowana w cukrzycy);
- wodorowęglany;
- leki β2-adrenergiczne.

Potas osłabia działanie glikozydów naparstnicy.

Sole wapnia podane dożylnie normalizują zaburzenia EKG typowe dla hiperkaliemii.

3. Jak stosować lek Kalium chloratum WZF 15%

Lek musi być rozcieńczony przed podaniem.
Po rozcieńczeniu lek podaje się w dożylnej infuzji kroplowej.

Lek Kalium chloratum WZF 15% nie zawiera środków konserwujących.

Dawkę leku oraz szybkość infuzji lekarz dostosowuje do stanu pacjenta.

W przypadku zastosowania większej dawki leku Kalium chloratum WZF 15%

W przypadku zaburzenia mechanizmów wydalania lub zbyt szybkiego dożylnego podania
potasu może wystąpić hiperkaliemia, która potencjalnie może spowodować zgon.
Nieznaczna (5-6 mmol/l) lub umiarkowana (6-7 mmol/l) hiperkaliemia jest bezobjawowa;
stwierdzić można zwiększone stężenie potasu w surowicy i charakterystyczne zmiany w
obrazie EKG. Przy znacznej hiperkaliemii (ponad 7-8 mmol/l) może dochodzić do osłabienia,
parestezji, bradyarytmii, zaburzeń przewodzenia, hipotonii, spastycznego porażenia mięśni
szkieletowych i oddechowych, braku odruchów, zaburzeń świadomości, zatrzymania krążenia
i zgonu. Właściwe postępowanie podejmuje personel medyczny.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Kalium chloratum WZF 15% może powodować działania niepożądane, chociaż
nie u każdego one wystąpią.

Ze względu na postać i drogę podania leku mogą wystąpić: gorączka, infekcja w miejscu
wykonywania infuzji, zakrzepica żylna lub zapalenie żyły w miejscu wkłucia, wynaczynienie,
zwiększenie objętości krwi krążącej (hiperwolemia) i nadmiar potasu we krwi.

Podczas zbyt szybkiego podania dożylnego może wystąpić ból w miejscu wstrzyknięcia,
a rzadziej podrażnienie lub zapalenie żył. Infuzja chlorku potasu przez wkłucie centralne
(szczególnie zbyt szybka lub w dużym stężeniu) może prowadzić do zatrzymania krążenia
i zgonu.

Mogą wystąpić nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka oraz działania niepożądane
wynikające z przedawkowania potasu.

U niektórych osób w czasie stosowania Kalium chloratum WZF 15% mogą wystąpić inne
działania niepożądane. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, także
niewymienionych w tej ulotce, należy poinformować o nich lekarza.
 

5. Przechowywanie leku Kalium chloratum WZF 15%

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Nie zamrażać.

Przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci.

Nie należy stosować Kalium chloratum WZF 15% po upływie terminu ważności
zamieszczonego na opakowaniu.

6. Inne informacje

W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do podmiotu
odpowiedzialnego:
Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa S.A.
ul. Karolkowa 22/24; 01-207 Warszawa
tel. (22) 691 39 00

INFORMACJE PRZEZNACZONE DLA PERSONELU SŁUŻBY ZDROWIA

Sposób podawania

Lek Kalium chloratum WZF 15% musi być rozcieńczony przed podaniem.

Lek Kalium chloratum WZF 15% nie zawiera środków konserwujących.
Po pobraniu pierwszej dawki koncentratu z fiolki, można pozostałość przechowywać do
24 godzin w temperaturze poniżej 25○C.

Kalium chloratum WZF 15% koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji jest

przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego w infuzji i musi być rozcieńczony
przed podaniem w dużej objętości roztworu do infuzji.

Kalium chloratum WZF 15% koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji można
rozcieńczać: 5% roztworem glukozy, 0,9% roztworem chlorku sodu, płynem Ringera, płynem
Ringera z mleczanem sodu lub płynem Hartmanna.

10 ml koncentratu zawierającego 20 mmol potasu (zawartość ampułki) należy rozcieńczyć do
500 ml roztworem do infuzji.


20 ml koncentratu zawierającego 40 mmol potasu (zawartość fiolki) należy rozcieńczyć do
1000 ml roztworem do infuzji.

4/6


Otrzymany roztwór należy dokładnie wymieszać. Stężenie potasu w uzyskanym w ten sposób
roztworze wynosi 40 mmol/l.

Preparat Kalium chloratum WZF 15% i roztwory do infuzji używane do rozcieńczenia
koncentratu nie zawierają środków konserwujących. Dlatego roztwór do infuzji należy
przygotowywać bezpośrednio przed podaniem i zużyć w ciągu 6 godzin. Niewykorzystany
roztwór należy zniszczyć.

Uwaga:

Nie należy łączyć leku z roztworami: mannitolu, amikacyny, amfoterycyny B, amoksycyliny,
benzylopenicyliny, diazepamu, dobutaminy, ergotaminy, metyloprednizolonu, fenytoiny,
prometazyny, streptomycyny, nitroprusydku sodu, etopozydu z cysplatyną i mannitolem,
ponieważ mogą wystąpić niezgodności farmaceutyczne.
Lista leków, które mogą wykazywać niezgodności farmaceutyczne z lekiem Kalium
chloratum WZF 15% może być niekompletna, dlatego jeśli istnieje konieczność podania leku
z innymi lekami w jednej infuzji, przed zmieszaniem należy w każdym przypadku sprawdzić,
czy występuje zgodność farmaceutyczna.
Przed zmieszaniem leku Kalium chloratum WZF 15% z płynami do żywienia pozajelitowego
należy w każdym przypadku sprawdzić, czy występuje zgodność farmaceutyczna.

• Dawka oraz szybkość infuzji zależy od stanu pacjenta. Nawet przy dużej hipokaliemii lek

nie może być podawany bez rozcieńczenia.
• W uproszczeniu można przyjąć, że 10 mmol chlorku potasu prowadzi do zwiększenia

stężenia potasu w surowicy o 0,1 mmol/l. Rzeczywisty efekt podanej dawki na kaliemię
zależy od wielu czynników takich jak: wolemia, stan gospodarki kwasowo-zasadowej,
równowaga hormonalna, wydolność nerek, współistniejące choroby, przyjmowane leki.
Zapotrzebowanie na potas u danego pacjenta może być określone tylko empirycznie na
podstawie powtarzanych pomiarów stężenia potasu w surowicy.

• Stężenie potasu w infuzji dożylnej nie powinno być większe niż 40 mmol/l, a szybkość
infuzji nie powinna przekraczać 20 mmol/godzinę. Dawka zależy od indywidualnego
stanu pacjenta, zwykle dawka dobowa nie powinna przekraczać 200 mmol potasu.

• W specyficznych warunkach stężenie potasu w surowicy może nie odzwierciedlać
rzeczywistych zasobów potasu w ustroju. Wynika to z redystrybucji jonów potasu
pomiędzy przestrzeniami wewnątrz- i zewnątrzkomórkową. Typowym przykładem jest
hiperkaliemia u pacjenta z niewyrównaną cukrzycą i kwasicą metaboliczną. Pacjent taki
ma ogólnoustrojowy niedobór potasu z uwagi na jego utratę w wyniku diurezy
osmotycznej. Kwasica powoduje ucieczkę potasu z komórek do przestrzeni
pozakomórkowej i hiperkaliemię. Należy pamiętać o suplementacji potasu w miarę
nawadniania i korekcji kwasicy metabolicznej.

• Miejscowe objawy (ból) mogą uniemożliwić infuzję i w takich przypadkach należy
podawać infuzję do dwóch żył lub do dużej żyły, np. żyły udowej.

• Roztworu chlorku potasu nie należy podawać zbyt szybko przez cewnik centralny
(wprowadzony do żyły podobojczykowej, szyjnej lub udowej), ponieważ grozi to
zatrzymaniem krążenia. Należy unikać podawania leku przez wkłucie centralne.

• Podczas infuzji dożylnej (szczególnie przy szybkiej podaży potasu) należy monitorować
EKG oraz stężenie potasu i innych elektrolitów we krwi. Pacjentom odwodnionym przed
podaniem płynów zawierających potas należy podać 1000 ml płynu bez potasu, chyba że
występuje hipokaliemia. Niedoborowi potasu często towarzyszy niedobór magnezu;
niedobór ten powinien być równolegle uzupełniany.

5/6

Dawkowanie

Dorośli
W przypadku pacjentów, u których stężenie potasu w surowicy jest większe niż 3 mmol/l, nie
należy przekraczać szybkości infuzji 10 mmol/godzinę. Stężenie potasu w płynie infuzyjnym
nie powinno być wyższe niż 40 mmol/l. Nie należy przekraczać dawki 200 mmol na dobę.

Jeżeli stężenie potasu w surowicy jest mniejsze niż 3 mmol/l, szczególnie gdy stwierdza się
zmiany obrazu EKG lub niedowład mięśni, należy podawać potas w infuzji z szybkością
20 mmol/godzinę (a w uzasadnionych przypadkach 40 mmol/godzinę). Stężenie potasu w
płynie infuzyjnym nie powinno przekraczać 40 mmol/l. Tylko w uzasadnionych przypadkach
dawka dobowa może przekraczać 200 mmol.

Dzieci

Dawka zalecana, to 0,25-0,5 mmol/kg masy ciała. Szybkość infuzji nie powinna przekraczać
10 mmol/godzinę. Nie należy przekraczać dawki 1 mmol/kg mc./godzinę.
Należy szczególnie uważnie monitorować EKG pacjenta i powtarzać pomiary stężeń potasu
i innych elektrolitów w surowicy.

6/6